Polski aktor i reżyser teatralny
Dyrektor teatrów
Reprezentant szkoły Tadeusza Pawlikowskiego przełomu XIX w XX w.






Uczył się w gimnazjum w Radomiu, z którego został usunięty za posiadanie dzieł Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego. Po rewizji na stancji i odnalezieniu przez władze szkolne zakazanych lektur dostał "wilczy bilet" zakazujący wstępu do wszystkich rządowych szkół. Kontynuował naukę w prywatnym radomskim gimnazjum. Później imał się różnych zajęć, był praktykantem w gospodarstwie wiejskim, pracował również jako kolejarz w Radomiu. Wkrótce związał się z teatrem, początkowo na scenie amatorskiej, rozpoczął 04.02.1894 r. W 1900 r. został zaangażowany do zespołu Teatru Miejskiego we Lwowie, gdzie grał do 1912 r, zdobywając sławę jednego z najwybitniejszych aktorów modernistycznych. Działał również jako polityk, w 1900 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej, która później ściśle współpracowała z Polską Partią Socjalistyczną. W 1903 r. aktor założył we Lwowie amatorską scenę robotniczą. Z kolei po odzyskaniu przez Polskę niepodległości prowadził w 1920 r. teatr plebiscytowy na terenie Powiśla i Mazur. Kierownictwo stałego teatru objął pod koniec lat 20 XX w. W sezonie 1929/1930 szefował Teatrowi Miejskiemu w Łodzi. Zaprosił wówczas do współpracy Leona Schillera, który realizował tu swój program zaangażowanego teatru politycznego nazywanego "Zeittheater". Wspólnie stworzyli atakowaną przez konserwatystów lewicującą scenę. W 1932 r. przeniósł się do Warszawy i założył tutaj własny Teatr Kameralny, który prowadził aż do wybuchu II wojny światowej. Jednocześnie w sezonie 1933/1934 był współdyrektorem warszawskiego Teatru Ateneum. W 1934 r. z okazji swojego trzydziestopięciolecia na scenie wystąpił w jednej ze swoich kolejnych popisowych ról, w Teatrze Narodowym zagrał Wojewodę w "Mazepie" Juliusza Słowackiego.
W czasie II wojny światowej pracował jako kelner w warszawskiej kawiarni "Pod Znachorem". Uczestniczył w konspiracyjnym życiu artystycznym, współpracował z Tajną Radą Teatralną. Popierał uchwałę zakazującą polskim aktorom występów w teatrach koncesjonowanych przez Niemców. Podejrzany o konspirację, został aresztowany przez niemieckie Gestapo 27.07.1942 r. i osadzony na Pawiaku. Zwolniony z więzienia w połowie marca 1943 r., wrócił do kawiarni "Znachor", gdzie pracował do wybuchu Powstania Warszawskiego.
Po zakończeniu wojny w 1945 r. kierował Teatrem Śląskim w Katowicach, na przełomie roku 1945/1946 Teatrem Powszechnym w Krakowie, a w latach 1948?1950 Teatrem Powszechnym w Łodzi. Od 1950 r. był związany na stałe z Teatrem Polskim w Warszawie.
Jego ostatnią pracą teatralną były "Upiory" Ibsena, które wystawił w 1957 r. w warszawskim Teatrze Ludowym. Wówczas po raz ostatni wystąpił również na scenie jako Pastor Manders.
Był mężem (ślub 02.07.1936 r. w kościele ewangelicko-reformowanym w Warszawie) Ireny z domu Grywińska, Miał syna Lucjana (1902-1937), polski malarz.
Zmarł w Warszawie, został pochowany w Alei Zasłużonych na stołecznych Powązkach Wojskowych.