Polski pilot wojskowy
Uczestnik Bitwy o Anglię
Dowódca 303 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego im. Tadeusza Kościuszki
As myśliwski II wojny światowej





Syn Adolfa Henneberga i Anna z domu Mordasewicz.
Uczęszczał zarówno do szkoły powszechnej jak i do ośmioklasowego Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, gdzie w 1929 r. uzyskał maturę. Następnie rozpoczął studia techniczne na Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie, po dwóch latach studia przerwał i zdecydował się odbyć obowiązkową służbę w Wojsku Polskim. 19.10.1931 r. wstąpił do dęblińskiej Szkoły Podchorążych Lotnictwa, "Szkołę Orląt" ukończył w połowie sierpnia 1932 r., po czym przydzielony został na praktykę do 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu. Odbył kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie (CWL-1) i ukończył Wyższą Szkołę Pilotażu w Grudziądzu. W sierpniu 1934 r. otrzymał awans do stopnia podporucznika, został przydzielony do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w ramach "grupy dęblińskiej", jednostki sformowanej doraźnie z instruktorów CWL-1. Po sowieckiej agresji na Polskę 17.09.1939 r. na rozkaz przełożonych przekroczył granicę rumuńską w Kutach. Następnie przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji, gdzie zgłosił się do służby w Wojsku Polskim w stacji zbornej w Paryżu. Następnie przeniesiony został do polskiego Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyonie. Po napaści niemieckiej na Francję, powierzono Mu sformowanie IV Klucza Kominowego "He" w Chateauroux (ELD/Chateauroux) z zadaniem ochrony zakładów lotniczych Bloch. Po klęsce Francji w 1940 r. Polacy na swoich samolotach odlecieli do Anglii i wylądowali w Tangmere. Stamtąd odesłano ich do Andover, a następnie do Netherton, gdzie otrzymał rozkaz udania się do obozu zbornego polskiego lotnictwa w bazie RAF West Kirby.
02.08.1940 r. został pilotem i d-cą eskadry 303 Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki. Pierwsze zestrzelenie w Anglii uzyskał podczas pierwszej misji operacyjnej dywizjonu. 21.10.1940 r. tymczasowo objął dowództwo dywizjonu w miejsce Witolda Urbanowicza. Zdał je kpt. Adamowi Kowalczykowi 7 listopada tego samego roku. Odzyskał je, już na stałe, 20 lutego 1941 r.
12 kwietnia 1941 r. wystartował za sterami Spitfire'a IIA na zadanie "Sphere", prowadząc nad Francję sześć samolotów 303 Dywizjonu dla atakowania niemieckich lotnisk w Le Touquet i Crecy, został trafiony w silnik przez obronę przeciwlotniczą. Na niesprawnym samolocie próbował powrócić do bazy, jednak silnik przestał pracować i wodował w kanale La Manche. Mimo poszukiwań prowadzonych przez samoloty oraz łodzie w miejscu zestrzelenia, nie został uratowany. Uznano go za poległego, ciała nigdy nie odnaleziono.



Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Medal Lotniczy
Polowy Znak Pilota
Distinguished Flying Cross (Wlk. Brytania)
Croix de Guerre (Francja)

Źródła:

1.	Richard King, "Dywizjon 303 walka i codzienność", Wydawnictwo RM, Warszawa 2012