"...Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć tracą życie..."

Cyprian Kamil Norwid






Polski pilot wojskowy




Syn Tomasza Kowalczyka i Józefy z domu Galusińska, urodził się w rodzinie chłopskiej.
W 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Zduńskiej Woli, w 1920 r. wstąpił do ochotniczej armii gen. Józefa Hallera i walczył z bolszewikami. Po zakończeniu wojny zajął się przerwaną edukacją, w 1925 r. zdał w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Łowiczu maturę, po której wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, potem zaś do dęblińskiej Oficerskiej Szkoły Lotniczej, którą ukończył w 1928 r. jako podporucznik obserwator. Otrzymał przydział do 12 Eskadry Liniowej w Warszawie, w pułku przeszedł podstawowe szkolenie pilotażowe, po którym odbył wyższy kurs pilotażu w Grudziądzu. Następnie przydzielony został do 12 Eskadry Liniowej. Od 01.04.1938 r. pełnił funkcję oficera taktycznego III/1 Dywizjonu Myśliwskiego, a od września 1938 r. był d-cą IV/1 Dywizjonu Myśliwskiego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził IV Dywizjonem Myśliwskim w ramach Brygady Pościgowej (d-ca płk pil. Stefan Pawlikowski. 17.09.1939 r. w związku z rozkazem ewakuacji wyruszył rzutem kołowym do Rumunii. Następnie przez Bałczik i Bejrut przedostał się do Marsylii, gdzie został skierowny do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Po odbytym przeszkoleniu na francuskich samolotach, mianowany został d-cą utworzonego XI Klucza Kominowego "Kow" broniącego La Rochelle (ELD/La Rochelle). Po militarnej klęsce Francji w 1940 r. ewakuował się drogą morską d Wielkiej Brytanii, gdzie przeszkolił się na brytyjskich myśliwcach. Jego pierwszą bojową jednostką był 607 Dywizjon Myśliwski RAF (607 Squadron), w listopadzie 1940 r. objął dowództwo stacjonującego w Northolt 303 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego im. Tadeusza Kościuszki, pododdział lotnictwa myśliwskiego Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Jednostką dowodził do 19.02.1941 r., kiedy odszedł do nowo sformowanego 317 Dywizjonu Myśliwskiego "Wileńskiego", w którym objął stanowisko oficera operacyjnego. Później pełnił funkcję polskiego oficera łącznikowego w 9 Grupie Myśliwskiej RAF (9 Group), 13 Grupie Myśliwskiej RAF (13 Group) i 14 Grupie Myśliwskiej RAF (13 Group). Latem 1943 r. ze względu na zbliżającą się granicę wiekową pilotów myśliwskich został przeniesiony do lotnictwa bombowego a po przeszkoleniu w 18 OTU w Finningley otrzymał przydział do 300 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Mazowieckiej", gdzie pełnił szereg funkcji, od 18.01. do 01.04.1944 był d-cą dywizjonu. Następnie aż do zakończenia II wojny światowej pełnił różne stanowiska dowódcze w wojskowym szkolnictwie lotniczym.
Po rozformowaniu Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Nie zdecydował się na powrót do kraju, pozostał na emigracji, początkowo żył w Wielkiej Brytanii, w 1948 r. przybył do Buenos Aires, po rejsie na statku "Deseado" z Londynu. Osiedlił się w stolicy Argentyny i mieszkał tam do końca życia.
Był żonaty z Zofią, miał syna Piotra.
Zmarł nagle w Buenos Aires.



Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (pięciokrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi
Polowa Odznaka Pilota