Polski dowódca wojskowy



Syn Stanisława Paszkowskiego i Jadwigi zdomu Starzyńska.
Ukończył w 1907 r. szkołę techniczną w Warszawie, następnie podjął studia na Politechnice Lwowskiej. Tam wstąpił do Związku Walki Czynnej ZWC)i Związku Strzeleckiego (ZS), w których ukończył niższą, a następnie wyższą szkołę oficerską. W 1912 r. na polecenie Komendanta Głównego objął funkcję komendanta okręgu warszawskiego ZWC i ZS. W tym roku rozpoczął pracę zawodową w biurze technicznym fabryki "Lilpop, Rau i Loewenstein", gdzie pracował jako technik. Założył w fabryce sekcje, prowadził szkolenia, a następnie utworzył uczniowski oddział w Pruszkowie, który jednak nie wszedł w skład Związek Walki Czynnej.
W okresie od sierpnia 1914 r. do listopada 1915 r. pełnił służbę w Legionach Polskich, był d-cą I plutonu w 1 Kompanii Kadrowej, potem jej d-cą oraz dowódcą 4 kompanii w 2 i 5 PP Leg. W listopadzie 1915 r. odkomenderowany został do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Był komendantem Obwodu POW w Siedlcach oraz komendantem Szkoły Podoficerskiej w Skolimowie k/W-wy. W maju 1917 r. ponownie w służbie liniowej, dowodził batalionem w 5 PP Leg. Po "kryzysie przysięgowym" został internowany w Beniaminowie a następnie w Szczypiornie, by ostatecznie trafić wraz z grupą oficerów ukrywających swe stopnie najpierw do Havelbergu, a następnie do obozów w Rastatt i Werl. Po opuszczeniu obozu uczestniczył w walkach o Przemyśl i Lwów. W okresie listopad 1918 r. styczeń 1919 r. dowodził I baonem 5 PP Leg., a do maja 1920 r. I baonem 22 PP. W 1920 r. przejściowo dowodził także XVII Brygadą Piechoty. Po demobilizacji i przejściu wojska na organizację pokojową, w dalszym ciągu dowodził 22 PP stacjonującym w Siedlcach. Po zakończeniu działań wojennych do 22.02.1928 r., pełnił funkcję d-cy piechoty dywizyjnej 9 Dywizji Piechoty a następnie obozu warownego Wilno. W październiku 1930 r. został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach (obecnie niasto na Białorusi), a w styczniu 1938 r. objął obowiązki z-cy d-cy OK I Warszawa.
Po wybuchu II wojny światowej dowodził 45 DP Rezerwową, od 12.09.1939 r. organizował punkt zborny w Brzeżanach (obecnie miasto na Ukrainie). Po kampanii wrześniowej 1939 r. był internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane, potem do kwietnia 1945 r. przebywał w niewoli niemieckiej w Oflagach Dorsten i VI B Dössel. Po uwolnieniu z obozu pozostał na emigracji, osiadł w Anglii, był członkiem rady Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie (1955?1959).
Był mężem Eweliny z domu Świecimska (?-1972), miał pięcioro dzieci, trzy córki, Krystynę (1917-?), Jadwigę (1921-2002), Barbarę (1923-2001) i dwóch synów, Józefa (1919-1943) i Jana (1925-?).
Zmarł w szpitalu Joyce Green w Dartford n/Darent (miasto w Anglii, w hrabstwie Kent, w dystrykcie Dartford, położone na południowo-wschodnich przedmieściach Londynu), został pochowany na Cmentarzu North Sheen w Londynie.


Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918?1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Pamiątkowa "Pierwszej Kadrowej"
Krzyż Oficerski Orderu Leopolda (Belgia)

Źródła:

1.	T. Kryska-Karski, "Generałowie Polski Niepodległej", Editions Spotkania, Warszawa 1991