Polski lekarz
Społecznik, pionier wychowania fizycznego w Polsce
Profesor ginekologii i położnictwa na Uniwersytecie Jagiellońskim
Twórca "ogrodów jordanowskich" (ogrodów zabaw dla dzieci)
Członek Rady Miejskiej Krakowa
Członek korespondent Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1890 r.
Poseł Sejmu Krajowego Galicji VII kadencji (1895-1901)





Syn Bonifacego Jordana h. Trąby, prywatnego nauczyciela i Salomei z domu Wędrychowska, która trudniła się prowadzeniem pensjonatów dla dziewcząt w Tarnopolu oraz we Lwowie. Pochodził ze znanej ale zubożałej ziemiańskiej rodziny Jordanów z Zakliczyna.
Naukę rozpoczął w niższym gimnazjum w Tarnopolu, którą kontynuował w Tarnowie dokąd przenieśli się wraz z matką w 1859 r., za udział w patriotycznej manifestacji był poważnie zagrożony relegowaniem z tarnowskiego gimnazjum. W 1862 r. wyjechał do Triestu (portowe miasto w północno-wschodnich Włoszech, nad Morzem Adriatyckim), gdzie ukończył w 1863 r. gimnazjum. Studia medyczne rozpoczął w Wiedniu jednak gdy okazało się, że koszty utrzymania przekraczają Jego możliwości finansowe przeniósł się do Krakowa, gdzie kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, jeszcze przed złożeniem końcowego egzaminu medycznego udał się przez Berlin do Nowego Jorku (USA). Początkowo na utrzymanie zarabiał grą na fortepianie w restauracjach oraz jako akompaniator w zakładzie gimnastycznym dla dziewcząt. W Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy zetknął się z kompleksowym programem ćwiczeń fizycznych, miał tam także możliwość oceny ich znaczenia dla zdrowia. Rozpoczął własną praktykę położniczą i ginekologiczną zyskując wielkie uznanie nie tylko w opinii nowojorskich kobiet. Reputacja znakomitego i wziętego położnika pozwoliła mu na założenie w Nowym Jorku cieszącej się wielkim uznaniem szkoły dla położnych. Po zapoznaniu się z kilkoma głośnymi amerykańskimi szkołami lekarskimi, po półtorarocznej nieobecności, uzyskawszy znaczną niezależność materialną wrócił do Polski. Po uzyskaniu w styczniu 1870 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego dyplomu doktora medycyny, został asystentem u prof. Maurycego Madurowicza ówczesnego kierownika Katedry Położnictwa i Ginekologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, po czterech latach zrezygnował z asystentury przy Katedrze Położnictwa i Ginekologii UJ i rozpoczął prywatną praktykę lekarską. Szybko zdobył uznanie pacjentów ze wszystkich warstw społecznych Galicji, a także na dworze cesarskim w Wiedniu, gdzie do jego stałych pacjentek należała żona arcyksięcia Ferdynanda Izabella. W 1881 r. został po raz pierwszy wybrany członkiem Rady Miejskiej Krakowa. Obowiązki radcy miejskiego pełnił nieprzerwanie do końca życia. W 1881 r. uzyskał tytuł docenta na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i rozpoczął wykłady z teorii położnictwa oraz diagnostyki chorób kobiecych. W 1890 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym położnictwa i ginekologii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1893 r. powierzono Mu pełnienie obowiązków kierownika Katedry i Kliniki Ginekologiczno-Położniczej w Krakowie. W 1895 r. został mianowany profesorem zwyczajnym położnictwa i ginekologii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1906 r. powołano Go do Najwyższej Rady Sanitarnej w Wiedniu.
Był mężem (ślub w 1874 r.) Marii z domu Gebhardt.
Zmarł w Krakowie, został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim (kw. S k/kaplicy).


Odznaczenia


Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)

Źródła:

1.	H. Smarzyński, "Dr Henryk Jordan, pionier nowoczesnego wychowania fizycznego w Polsce", PWN, Kraków 1958
2.	Karolina Grodziska-Ożóg, "Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803?1939)", Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987