Polski dowódca wojskowy
Kawalerzysta
Uzestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej i wojnie z bolszewikami




Syn Stanisława Antoniego Nieniewskiego h. Nałęcz (1859-1898), ziemianina, powstańca styczniowego z 1863 r. i Haliny Marii Bronisławy z domu Wyben-Wybicka h. Rogala (1864-?), wnuczki Józefa Rufina Wybickiego h. Rogala (1747-1822), polski pisarz i polityk, szambelan, napisał słowa Pieśni Legionów Polskich we Włoszech, późniejszego polskiego hymnu narodowego "Mazurka Dąbrowskiego".
Początkowo uczył się w Wojskowej Niższej Szkole Realnej w Koszycach (obecnie miasto na Słowacji) i kontynuował do 1904 r. w Wojskowej Wyższej Szkole Realnej w Hranicach (obecnie miasto w Czechach). W latach 1904?1907 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Kawalerii Armii Monarchii Austro-Węgierskiej w Wiener Neustadt (miasto w północno-wschodniej Austrii), po jej ukończeniu został początkowo d-cą plutonu póżniej szwadronu w 6 Galicyjskim Pułku Ułanów Cesarza Józefa II (K.u.k. Galizisches Ulanen-Regiment Kaiser Joseph II Nr 6) w Rzeszowie (d-ca płk Rudolf Krauszler). W latach 1908?1910 ukończył kursy kawalerii w Tarnowie i Rzeszowie, w latach 1911-1914 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu.
Po wybuchu I wojny światowej pełnił służbę na stanowiskach szefa sztabu, w Kwaterze Głównej Armii Monarchii Austro-Węgierskiej, w dowództwie 1 Armii, w Ministerstwie Wojny oraz 55 Dywizji Piechoty i 130 Brygadzie Górskiej. 23.05.1916 r. został przydzielony do Komendy Legionów Polskich i wyznaczony na stanowisko z-cy szefa sztabu. Po "kryzysie przysięgowym" został szefem sztabu Komendy Polskiego Korpusu Posiłkowego (PKP), formacja wojskowa utworzona przez Austro-Węgry w 1916 r. z Legionów Polskich. Po bitwie z Austriakami pod Rarańczą (15/16.02.1918 r.) został internowany i osadzony w więzieniu w Marmaros-Sziget (obecnie miasto w północnej Rumunii). Po zwolnieniu z więzienia wraz z innymi oficerami skierowany do służby w Wojsku Polskim. Po przybyciu do Warszawy został przyjęty do Wojska Polskiego, w którym zajmował szereg dowódczych stanowisk wysokiego szczebla. W sierpniu 1923 r. mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie
(d-ca gen. bryg. Emil Prochaska). Z dniem 11.04.1925 r. odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (komendant tyt. gen. dyw. w st. spocz. Aureli Serda-Teodorski), w charakterze z-cy komendanta. W początkach listopada 1925 r. powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko d-cy piechoty dywizyjnej 7 DP (d-ca gen. bryg. Mieczysław Dąbkowski). W 1926 r. był kierownikiem Kursu oficerów sztabowych kawalerii w Grudziądzu. Z dniem 31.01.1928 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze zamieszkał w majątku ziemskim w Chorzenicach k. Częstochowy. W 1940 r. został zmuszony przez Niemców do opuszczenia majątku, zamieszkał wówczas w Kłomnicach k/Częstochowy (wieś w woj. śląskim, pow. częstochowski, gm. Kłomnice).
Po zakończeniu II wojny światowej uzyskał przydział do Wojska Polskiego, od kwietnia do listopada 1945 r. pełnił obowiązki d-cy Okręgu Wojskowego "Poznań", po czym został zwolniony z czynnej służby, osiadł w Olsztynie.
Był mężem (ślub: około 1920 r.) Janiny z domu Reszke (1891-1969), mieli córkę Halinę (1927-2005).
Zmarł w Olsztynie, został pochowany w kaplicy na Cmentarzu we Wróblewie k/Sieradza.


Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Kawaler Legii Honorowej (Francja)

Źródła:

1.	W. K. Cygan, "Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich", Warszawa l992
2.	W. Kozłowski, "Pułkownik Adam Nałęcz Nieniewski 1886-1947", "Na sieradzkich szlakach" nr 2/50/1998
3.	M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego