Polski dowódca wojskowy




W 1912 r. wstąpił w szeregi Związku Strzeleckiego, organizacji paramilitarnej, której komendantem był Józef Piłsudski. Po ukończeniu kursu podoficerskiego w 1914 r. został zmobilizowany otrzymując przydział do 2 PP Leg. (d-ca płk Zygmunt Zieliński), uczestniczył w walkach pułku, był dwukrotnie ranny. Następnie kolejno pełnił funkcję z-cy d-cy Szkoły Podoficerskiej Polskich Sił Zbrojnych, z-cy d-cy Szkoły Podchorążych i oficera sztabu gen. Lucjana Żeligow­skiego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. pozostał w Wojsku Polskim, został d-cą batalionu Dywizji Litewsko--Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 r. odkomende­rowany do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Dowodził tam 5 Batalionem, potem 6 Pułkiem Strzelców Pieszych. Do Polski powrócił z "Błękitną Armią" gen. Hallera w grudniu 1919 r.
We wrześniu 1921 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną uzyskując stopień majora i tytuł naukowy oficera dyplomowanego. Po ukończeniu nauki otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Następnie pełnił służbę wojskową na stanowiskach kierownika referatu dyslokacyjnego w I Oddziale Szefa Szta­bu Generalnego WP II RP. Od 11.10.1926 r. był z-cą d-cy 57 PP Wielkopolskiej w Poznaniu, a w latach 1927-1935 d-cą 70 PP Wielkopolskiej w Pleszewie n/Nerem (miasto powiatowe w woj. wielkopolskim). Następnie w 1935 r. przeniesiony na stanowisko d-cy 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu, skąd w lipcu 1939 r. został odko­menderowany na d-cę 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej w Katowi­cach. Stanowiska tego nie objął, gdyż mianowano Go dowódcą 17 Wiel­kopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie, która wchodziła w skład Armii "Poznań" (d-ca gen. dyw. Tadeusz Kutrzeba). Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17.09.1939 r. trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w tym w Oflag X C Lübeck, gdzie był z-cą konspiracyjnego komendanta obozu gen. dyw. Tadeusza Ludwika Piskora (1889-1951), szef Sztabu Głównego (1926?1931), dowódca Armii "Lublin" w kampanii wrześniowej 1939 r., w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej (zatwierdzony przez KG AK). Po wkroczeniu wojsk sowieckiej Armii Czerwonej kierował rozładowaniem obozu w Doessel.
Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski w lipcu 1946 r., zamieszkał w Słupsku. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1968 r.
Zmarł w Słupsku, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Kaszubskiej w Słupsku (kw. 8, rząd 6, miej­sce 2).



Odznaczenia


Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari(V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka za Rany i Kontuzje
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
Medal międzysojuszniczy "Médaille Interalliée"



Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.