Polski ksiądz rzymskokatolicki
Polityk, działacz endecki
Poseł na Sejm Ustawodawczy II RP (1919-1922)
Poseł na Sejm II RP I kadencji (1922-1927)
Dziennikarz
Pedagog
Działacz skautowy
Jeden z założycieli harcerstwa w zaborze rosyjskim
Ideowy mentor twórców skautingu i harcerstwa polskiego
Projektant polskiej odznaki skautowej, która stała się pierwowzorem krzyża harcerskiego





Syn Franciszka Dionizego Lutosławskiego h. Jelita, właściciela majątków Drozdowo oraz Taraskowo i Pauliny z domu Szczygielska.
Dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku. Wstępną naukę z zakresu szkoły średniej pobierał od nauczycieli domowych. Ostatecznie ukończył szkołę średnią w Rydze (1896-1898), gdzie był również twórcą kasy pomocy dla niezamożnych uczniów, studia medyczne ukończył w Zurychu, był członkiem Związku Młodzieży Polskiej "Zet" jako sekretarz centrali zjednoczenia oraz Organizacji Młodzieży Narodowej (OMN). Był także komendantem gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" przy Uniwersytecie w Zurychu. Studia medyczne ukończył w 1903 r. uzyskując doktorat z medycyny. Po studiach związał się z Narodową Demokracją i wkrótce stał się współpracownikiem Romana Dmowskiego. Od 1903 r. studiował fizykę w Londynie. W Anglii poznał idee ruchu skautowego tworzonego przez gen. Roberta Baden Powella, czego efektem było założenie po powrocie do kraju Czteroletniego Ogniska Wychowawczego Wiejskiego w Szymonowie i Starej Wsi. W 1909 r. podjął decyzję o zostaniu księdzem. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk ks. kardynała
Desiré Felicien François Joseph Mercier (1851-1926), belgijski duchowny katolicki, arcybiskup Mechelen, 23.06.1912 r., po trzyletnich studiach filozoficznych i teologicznych w seminarium we Fryburgu. W tym samym roku został członkiem Naczelnej Komendy Skautowej, dwa lata później, w 1914 r. obronił we Fryburgu doktorat z teologii. Należał do prekursorów ruchu harcerskiego. W rodzinnym Drozdowie założył pierwsze zastępy "Kruki" i "Czajki", był prefektem w szkołach warszawskich oraz organizatorem harcerstwa. W 1912 r. został członkiem Naczelnej Komendy Harcerskiej na Królestwo, wspólnie z Tadeuszem Strumiłłą, organizował harcerstwo w zaborze pruskim. W okresie działań I wojenny światowej został w 1915 r. ewakuowany na Wschód. W Moskwie otworzył polską szkołę średnią, następnie został kapelanem Brygady Strzelców Polskich (BSP), jednostka piechoty Wojska Polskiego na Wschodzie, powstała jesienią 1915 r. W 1917 r. był członkiem kierownictwa Wydziału Wojskowego Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego i redaktorem "Wygnańca" oraz "Polaka-Katolika", działacz Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W 1918 r. utrzymywał kontakty z wojskowo-dyplomatycznymi misjami Anglii i Francji i pośredniczył w przekazywaniu od nich subwencji dla polskich oddziałów wojskowych na Ukrainie, pod koniec 1918 r. wrócił do Polski. W latach 1919 oraz 1922 był wybierany posłem na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I kadencji z ziem Mazowiecko-Podlaskich, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Sejmowej Komisji Konstytucyjnej i regulaminowej, oświatowej, spraw zagranicznych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej został kapelanem w WP.
Zmarł w rodzinnej wiosce na skutek zakażenia szkarlatyną, którą zaraził się podczas pełnienia posługi kapłańskiej, został pochowany na Cmentarzu parafialnym w Drozdowie, w krypcie Lutosławskich.



Odznaczenia

Krzyż Walecznych
Odznaka ZHP "Wdzięczności"
Złoty Krzyż "Za Zasługi dla ZHP" (pośmiertnie)