Polski duchowny katolicki
Szambelan papieski(cameriere di cappa e spada)
Działacz katolickich związków zawodowych
Poseł na Sejm Ustawodawczy II RP (1919-1922)
Poseł na Sejm II RP 1 kadencja (1922-1927)
Działacz społeczny i polityczny o proweniencji chadeckiej
Redaktor pism społeczno-katolickich
Dyrektor Katolickiej Agencji Prasowej (1929-1939)
Współtwórca Frontu Morges, polityczne porozumienie działaczy stronnictw centrowych, powstałe w 1936 r. z inicjatywy gen. Władysława Sikorskiego i Ignacego Paderewskiego w celu walki z dyktaturą sanacyjną i prowadzoną przez nią polityką zagraniczną, porozumienie zostało zawiązane w szwajcarskiej miejscowości Morges, w której mieszkał Ignacy Paderewski
Kapelan Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza w stopniu dziekana (płk)
Prezes PCK w Tuluzie i Lourdes
Członek Rady Narodowej RP jako reprezentant Stronnictwa Pracy (1942-1943)
Wiceminister informacji i dokumentacji w Rządzie RP na uchodźstwie (1940-1943)
Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego w Rządzie RP na uchodźstwie (1943-1944)





Syn Franciszka Kaczyńskiego, właściciela przedsiębiorstwa dorożkarskiego i Józefy z domu Jaskólska.
Ukończył III Gimnazjum (1910) i diecezjalne Seminarium Duchowne (1914) w Warszawie, studiował socjologię i ekonomię na uniwersytecie w Petersburgu, ukończył Rzymskokatolicką Akademię Duchowną w Petersburgu (1918 kandydat prawa kanonicznego).
W okresie I wojny światowej był działaczem organizacji charytatywnych i oświatowych na terenie Rosji i Finlandii. Po powstaniu polskich formacji wojskowych na Wschodzie pełnił w nich funkcję instruktora oświatowego. Od czerwca 1918 r. był wikariuszem parafii p.w. św. Michała w Warszawie, od 1927 r. prefekt w gimnazjum żeńskim Towarzystwa "Współpraca". W 1920 r. został działaczem Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy (ChNSP). Jednocześnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako kapelan Wojska Polskiego. W 1922 ponownie wybrano go na posła Sejmu II RP, działał w komisji budżetowej i regulaminowej, współtworzył projekty ustaw z zakresu prawa pracy. Do 1929 r. był członkiem najwyższych władz ChNSP (przekształconego w 1925 r. w Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji). W 1926 r. był przeciwnikiem "zamachu majowego" Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, odtąd nie uczestniczył w wyborach parlamentarnych. Poza tym działał w Chrześcijańskich Uniwersytetach Robotniczych i Chrześcijańskim Związku Młodzieży Pracującej "Odrodzenie". Był też redaktorem pism, "Pracownik Polski", "Nowe Życie" i "Rzeczpospolita". W 1930 r. Konferencja Episkopatu Polski powołała go na stanowisko dyrektora Katolickiej Agencji Prasowej. W 1935 został kanonikiem Kapituły Warszawskiej. W latach 30 XX w. był zwolennikiem utworzenia jednej partii chadeckiej, do czego doszło w 1937, kiedy powstało Stronnictwo Pracy.
W czasie II wojny światowej we wrześniu 1939 r. był członkiem Wydziału Prasowego Komitetu Obrony Stolicy, podczas obrony Warszawy został ciężko ranny. Po kapitulacji Warszawy współzałożyciel konspiracyjnej organizacji "Walka Czynna" w Warszawie, Krakowie i Zakopanem. Do siedziby Rządu RP na uchodźstwie w Angers (Francja) dotarł w końcu marca 1940 r. drogą przez Watykan, gdzie złożył papieżowi Piusowi XII memoriał o niemieckich prześladowaniach na okupowanych terenach Polski i Szwajcarię. Od pażdziernika 1940 r. w W. Brytanii, gdzie był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji. Współautor wniosku Rady Narodowej RP o oddanie "sprawy katyńskiej" do zbadania przez Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. W okresie 1943-1944 minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Stanisława Mikołajczyka. Zwolennik kompromisu z komunistycznym Rządem Tymczasowym RP, współorganizator Komitetu Demokratycznego w Londynie. We wrześniu 1945 r. wrócił do Polski, od lutego 1946 r. proboszcz parafii p.w. Wszystkich Świętych w Warszawie. Współpracownik i redaktor naczelny (1946-1948) "Tygodnika Warszawskiego". Bezskutecznie zabiegał o rejestrację Stronnictwa Chrześcijańsko-Społecznego. Aresztowany 31.08.1948 r., zwolniony po przesłuchaniach, ponownie aresztowany 26.04.1949 r. Oskarżony o "zamiar zmiany przemocą ludowo-demokratycznego ustroju Państwa Polskiego", wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 29.08.1951 r., utrzymanym w mocy przez Najwyższy Sąd Wojskowy został skazany na 10 lat pozbawienia wolności, utratę praw obywatelskich i przepadek mienia.
Zmarł w więzieniu mokotowskim w Warszawie, Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze "Na Łączce".
Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z dnia 05.03.1958 r. pośmiertnie uniewinniony i zrehabilitowany.



Odznaczenia


Krzyż Walecznych
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (Stolica Apostolska)