Polski dowódca wojskowy
Oficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych
Naczelny Wódz gen. broni Władysław Anders awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady




Syn Gustawa Jastrzębskiego i Stanisławy.
Po ukończeniu szkoły powszechnej oraz gimnazjum w Mariampolu n/Szeszupą (obecnie miasto w południowej części Litwy), wraz z rozpoczęciem I wojny światowej trafił w szeregi Armii Imperium Rosyjskiego. Pod koniec wojny wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego w Rosji, gdzie objął dowództwo szwadronu, następnie służył w 5 Dywizji Strzelców Polskich (d-ca brygadier Józef Haller/płk Stanisław Machcewicz) na Syberii. W 1918 r. powrócił do polski, gdzie trafił do 10 Pułku Ułanów Litewskich, jednostka stacjonowała w garnizonie Białystok. W 1923 r. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu ukończył kurs dowódców szwadronów. Po ukończeniu szkolenia w 1925 r. pełnił funkcję kwatermistrza pułku. W następnych latach kontynuował naukę w stołecznej Wyższej Szkole Wojennej. Po jej ukończeniu dostał przydział do inspektoratu gen. Juliusza Karola Wilhelma Józefa Rómmela (1881-1967) we Lwowie, w którym został II oficerem sztabu. W 1931 r. objął funkcję z-cy d-cy 27 Pułku Ułanów w Nieświeżu. W 1934 r. zajął stanowisko dowódcy w stacjonującym w Chełmnie 8 Pułku Strzelców Konnych. Dwa lata później, już jako pułkownik , stanął na czele tamtejszego garnizonu.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. wraz ze swym oddziałem walczył w ramach Armii "Pomorze" (d-ca gen. dyw. Władysław Bortnowski). W październiku 1939 r. dostał się do niemieckiej niewoli, trafił do obozu jenieckiego w Krakowie, z którego uciekł i zaangażował się w pracę konspiracyjną. W kwietniu 1940 r., jako kurier Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), podjął próbę przedostania się na Zachód, dotarł do Paryża, a następnie do Wielkiej Brytanii. Tam objął funkcję szefa oddziału III w Sztabie Naczelnego Wodza oraz z-cy d-cy 10 Brygady Kawalerii Pancernej wchodzącej w skład 1 Dywizji Pancernej (d-ca gen. Stanisław Maczek). Wiosną 1942 r. został przeniesiony w rejon walk na Środkowym Wschodzie, gdzie objął dowództwo 3 Brygady Piechoty, a następnie został z-cą d-cy 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Działał w Palestynie, Iraku, Syrii oraz w Egipcie. W grudniu 1943 r., jako komendant pierwszego transportu morskiego dywizji trafił do Włoch. Stał na czele jednej z grup rozpoznawczych, która uczestniczyła w przygotowaniach do wielkiej rozprawy z siłami hitlerowskimi w rejonie Monte Cassino. 23.04.1944 r. został ciężko ranny w wyniku wybuchu miny na górze Mon te Trocchio, następnego dnia zmarł w szpitalu w Venafro. Był pierwszym i najstarszym stopniem Polakiem, który poległ pod Monte Cassino.
Początkowo został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Izernie, po zakończeniu walk o Monte Cassino Jego szczątki przeniesiono na Polski Cmentarz Wojenny na Monte Cassino



Odznaczenia


Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari (pośmiertnie)
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Medal Niepodległości
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Medal za Długoletnią Służbę X lat
Medal za Długoletnią Służbę XX lat
Medal Zwycięstwa (pośmiertnie)
Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino (pośmiertnie)
Gwiazda za wojnę 1939-1945 (pośmiertnie)
Gwiazda Włoch (pośmiertnie)
Gwiazda Afryki (pośmiertnie)
Medal Wojska (pośmiertnie)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Źródła:

1.	Andrzej Krzysztof Kunert, "Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939?1945", Instytut Wydawniczy "Pax", Warszawa 1987
2.	Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, "Generałowie Polski Niepodległej", Editions Spotkania, Warszawa 1991