Polski wojskowy
Oficer Wojska Polskiego II RP
Ofiara zbrodni katyńskiej





Syn Marcelego Nowosielskiego i Zygmunty Marii Seweryny z domu Paleolog.
Uczył się w III Gimnazjum im.Jana Sobieskiego w Krakowie. Od sierpnia 1913 r. był członkiem II Polskiej Drużyny Strzeleckiej (PDS) w Krakowie, w 1914 r. ukończył kurs podoficerski PDS. 04.08.1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, otrzymał przydział jako sekcyjny do V baonu, brał udział w jego działaniach do 09.09.1914 r. Został ranny 24.10.1914 r. pod Anielinem, leczył się w szpitalu w Wiedniu. Po opuszczeniu szpitala powrócił 23.01.1915 r. do I baonu 1 PP Leg. I Brygady. Ponownie ranny 25.05.1915 r. pod Konarami, odszedł do szpitala w Krakowie. Podczas rekonwalescencji studiował prawo na UJ. Po zakończeniu leczenia przeniesiony do 6 PP Leg., służył jako szef kompanii, a po zakończeniu walk został d-cą plutonu. Po "kryzysie przysięgowym" zwolniony z Legionów Polskich i wcielony do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej. Skierowany do szkoły oficerów rezerwy w Koszycach, po jej ukończeniu służył w 13 Galicyjskim PP Armii Monarchii Austro-Węgierskiej (Galizisches Infanterieregiment Nr. 13) jako d-ca plutonu. Od lipca 1918 r. był chory, po pobycie w szpitalu otrzymał urlop zdrowotny i wznowił studia na UJ, jednocześnie działając w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego, otrzymał przydział do 4 a następnie 6 PP Legionów. Od 20.11.1919 r. w Dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego, od kwietnia do lipca 1920 r. był kwatermistrzem 4 Armii WP (d-ca gen. broni Stanisław Szeptycki/gen. por. Leonard Skierski). Od lipca 1920 r. w Oddziale III Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego (NDWP), gdzie był adiutantem z-cy Szefa Sztabu, a od 25.08.1920 r. referentem w Sekcji "Wschód" Oddziału III Operacyjnego NDWP. Po zawieszeniu broni skierowany na kurs dowódców baonu w Rembertowie, po jego ukończeniu był referentem w Oddziale IV Sztabu Generalnego. Następnie ukończył studia w WSWoj. (1924-1926), po ukończeniu studiów służył w Oddziale II Sztabu Generalnego, początkowo jako referent, a od 11.06.1927 r. jako kierownik Ekspozytury Nr 4 O.II we Lwowie. Od 11.07.1929 r. był wykładowcą w katedrze operacyjnej służby sztabów Wyższej Szkoły Wojennej (W.S.Woj.) w Warszawie. W 1931 r. przeniesiony na staż liniowy jako d-ca baonu do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu, w listopadzie 1932 r. powrócił do W.S.Woj., obejmując kierownictwo przedmiotu w katedrze taktyki ogólnej. Od 1934 był kierownikiem I rocznika studiów w W.S.Woj. 15.10.1936 r. rozpoczął kolejny staż liniowy jako z-ca d-cy 48 PP Strzelców Kresowych (d-ca ppłk piech. Eugeniusz Wyrwiński) w Stanisławowie. Po jego zakończeniu skierowany do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych (GISZ) na stanowisko sekretarza Komisji Regulaminowej pod przewodnictwem gen. dyw. Tadeusza Ludwika Piskora (1889-1951), przyszły d-ca Armii "Lublin" w kampanii wrześniowej 1939 r. 20.06.1939 r. został mianowany d-cą 77 PP w Lidzie, pułk wchodził organizacyjne w skład 19 DP w Armii "Prusy" (d-ca gen. dyw. Stefan Dąb-Biernacki).
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. na czele swego pułku walczył pod Piotrkowem, po bezskutecznych próbach połączenia się z pozostałą częścią dywizji odjechał 07.09.1939 r. w kierunku Opoczna z zamiarem nawiązania łączności z innymi oddziałami i stracił kontakt z pułkiem, który w tym czasie został częściowo rozbity. Osobiście przeprawił się przez Wisłę pod Maciejowicami i z nadpływających resztek odtworzył 10.09.1939 r. swój pułk, który następnie wszedł w skład 19 Brygady Piechoty WP, a potem, wraz z całą 19 Brygadą do kombinowanej dywizji gen. bryg. Jerzego Wołkowickiego (1883-1983 ). Walczył na Lubelszczyźnie i Zamojszczyźnie aż do 28.09.1939 r., kiedy to dostał się do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim dla Polaków w Kozielsku, w 1940 r. zostali oni przewiezieni do Katynia i rozstrzelani przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 05.03.1940 r.
Zamordowani jeńcy są pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu


Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi

Źródła:

1.	Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach, "Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego", Oficyna Wydawnicza RYTM, W-wa 2000.