Polski dowódca wojskowy



Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. pełnił służbę w odrodzonym Wojsku Polskim. Był komendantem Centralnej Szkoły Karabinów Maszynowych i Broni Specjalnej w Chełmie, w 1922 r. objął stanowisko d-cy oddziałów szkolnych Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. 22.12.1925 r. został przeniesiony do 35 PP w Brześciu n/ Bugiem na stanowisko d-cy pułku. W 1928 r. został mianowany d-cą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty (d-ca gen. bryg. Mikołaj Majewski) w Łomży, w 1936 r. objął dowództwo 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 19 Dywizją Piechoty w składzie Armii "Prusy"
(d-ca gen. dyw. Stefan Dąb-Biernacki). W czasie bitwy pod Piotrkowem 06.09.1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej.
Po wyzwoleniu wrócił do kraju. Nie wstąpił w szeregi Ludowego Wojska Polskiego (LWP), nie chcąc służyć władzy komunistycznej. Pracował w Warszawie.
Zmarł nagle na serce wracając pociągiem z sanatorium w Zakopanem, do rodziny w Krośnie, został pochowany w żołnierskiej kwaterze na Cmentarzu Komunalnym w Krośnie (sektor C 1, nr rzędu 1, grób 19).


Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal międzysojuszniczy "Médaille Interalliée"

Źródła:

1.	Tadeusz Jurga, "Obrona Polski 1939", Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990
2.	Piotr Stawecki, "Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939", Bellona, Warszawa 1994