Polski polityk
Dowódca jednego z odcinków obrony Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918-1919
Poseł na Sejm II RP II kadencji (1928-1930)
Poseł na Sejm II RP III kadencji (1930-1935)
II z-ca szefa Sztabu Generalnego WP II RP (1928-1929)
Minister bez teki i wicepremier w rządzie Walerego Sławka (1930-1932)
Minister spraw wewnętrznych w rządach Aleksandra Prystora, Janusza Jędrzejewicza i Leona Kozłowskiego (1932-1934)
Jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego po przewrocie majowym, zaliczany do czołowych członków "grupy pułkowników"




Syn Stanisława Jana Pierackiego (1849-1929), naczelnika straży skarbowej i Eugenii Marii z domu Budziszowska.
Dzieciństwo i młodość spędził w Nowym Sączu.
Uczył się w latach 1906?1914 w I Gimnazjum Filologicznego w Nowym Sączu, w którym w maju i czerwcu 1914 r. zdał maturę. W 1914 r. zapisał się na Wydział Filozoficzny UJ; we wrześniu 1918 r. zapisał się na Wydział Prawa USB we Lwowie. Od 1909 r. należał do Związku Walki Czynnej (ZWC) i Związku Strzeleckiego (ZS). W 1913 r. ukończył kurs oficerski ZS.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, od sierpnia 1914 r. służył w 2 PP Leg. a następnie 4 PP Leg. Wraz z II Brygadą Legionów przeszedł szlak bojowy. W bitwie pod Jastkowem 31.07.1915 r. został ciężko ranny. Do pułku powrócił po długim leczeniu we wrześniu 1916 r., dowodząc kompanią walczył na Wołyniu. W 1917 r. objął dowództwo batalionu w 2 PP Leg. Po "kryzysie przysięgowym" w listopadzie 1917 r. został wcielony do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej, z której wiosną 1918 r. uzyskał zwolnienie. Następnie został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), obejmując w niej najpierw stanowisko komendanta okręgu nowosądeckiego, a później lwowskiego. W listopadzie 1918 r. brał udział w walkach z Ukraińcami o Lwów, będąc jednym z organizatorów obrony miasta. W późniejszym okresie pracował w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, zajmując w nim kolejno stanowisko referenta, kierownika wydziału oraz kierownika sekcji. Od lipca do września 1920 r. pełnił funkcję oficera łącznikowego Kwatery Głównej Naczelnej Wodza, następnie powrócił na zajmowane poprzednio stanowisko. W 1924 r. ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, w latach 1924-1928 pracował w Sztabie Inspektoratu Armii Nr IV. Brał udział w przygotowaniach do zamachu stanu w maju 1926 r. W marcu 1928 r. został posłem z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). W październiku 1928 r. zrzekł się mandatu poselskiego i objął stanowisko II z-cy szefa Sztabu Generalnego WP, odpowiedzialnego za koordynację prac cywilnych ministerstw w zakresie spraw obronnych. Zasiadał na nim do kwietnia 1929 r. Następnie mianowany został wiceministrem spraw wewnętrznych, był również odpowiedzialny za akcję pacyfikacyjną przeprowadzoną na terenie Małopolski Wschodniej na jesieni 1930 r.
W grudniu 1930 r. objął stanowisko ministra bez teki w rządzie Walerego Sławka, od czerwca 1931 r. pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Z jego inicjatywy w marcu 1934 r. powołany został Komitet do Spraw Narodowościowych.
Zamordowany przez członka Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Nowym Sączu (pierwotnie na Starym Cmentarzu, skąd we wrześniu 1939 r. decyzją okupacyjnych władz niemieckich przeniesiony na obecne miejsce, kw. 27).


Odznaczenia

Order Orła Białego (pośmiertnie)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918?1921
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
Odznaka pamiątkowa IV Odcinka "Obrony Lwowa"
Wielka Wstęga Orderu Feniksa (Grecja)
Wielka Wstęga Orderu Krzyża Orła (Estonia)
Krzyż Komandorski Orderu św. Grzegorza Wielkiego (Watykan)

Źródła:

1.	Andrzej Ajnenkiel, "Polska po przewrocie majowym", Wiedza Powszechna, Warszawa 1980
2.	Marcin Gawryszczak, "Bronisław Wilhelm Pieracki (1895-1934). Biografia polityczna",Księży Młyn, Łódź 2014
3.	Marian Romeyko, "Przed i po maju", Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967