Urodził się 6 stycznia 1885 roku w Kadzidłowej, na ziemi łęczyckiej, w parafii Grabów. Był synem Jana Sicińskiego (ok. 1837-1912) i Józefy z Szołajskich (1845-1931). Nazwisko Józefy pojawia się także w formach: Szołańska, Szałańska i podobnych, lecz są to formy zniekształcone. Jan Siciński był młynarzem, z kolei Józefa Szołajska pochodziła z zamożnej rodziny (jej ojciec był ekonom). Nie można wykluczyć, że Jan Siciński był spokrewniony z rodziną Siecińskich h. Rogala, a Józefa z Szołayskimi h. Topór, które to rodziny żyły na ziemi łęczyckiej. Sicińscy często zmieniali miejsce zamieszkania, mieszkali m.in. w Lesznie, Bowentowie, Skłótach oraz Imielnie (wszystkie nazwy dotyczą miejscowości w dzisiejszym województwie łódzkim). Jan Siciński zmarł w Imielnie, zaś Józefa w Piotrkowie Trybunalskim. Z tego powodu ciężko ustalić gdzie Antoni Siciński spędził swoje dzieciństwo i młodość. Z pewnością odebrał staranną edukacją w jednym z większych ośrodków miejskich, być może w Piotrkowie Trybunalskim. Wiadomo, że posługiwał się językiem rosyjskim.

18 kwietnia 1914 roku w parafii pw. Wszystkich Świętych w Warszawie wziął ślub z Heleną Stanisławą Nowicką. Świadkiem na ślubie był Zygmunt Kazimierz Nowicki (1881-1953), brat Heleny, także mieszkający w Warszawie. W tym czasie zarówno Siciński jak i Nowicka mieszkali w Warszawie, ale może nie bez znaczenia był fakt, że oboje pochodzili z tego samego regionu. Para miała jedną córkę Janinę, późniejszą Bielicką (1915-1944). W chwili ślubu Antoni był mechanikiem w jednej z warszawskich fabryk.

Helena Stanisława Sicińska zmarła 10 maja 1923 roku. Drugą żoną Antoniego została Stanisława Wierzejska (1897-1983), z którą doczekał się dwóch synów: Andrzeja Antoniego (1924-2006) i Ryszarda Stanisława (1927-2013).

Wszystkie dzieci Sicińskiego zostały wychowane w tradycji patriotycznej, odebrali także staranne wykształcenie. Miarą ich patriotyzmu jest fakt, że cała trójka brała udział w konspiracji w trakcie II wojny światowej, a następnie wzięła udział w Powstaniu Warszawskim. Ze wspomnień Ryszarda wynika, że ojciec wręcz sam skontaktował go z Armią Krajową, a wraz z nim jego kolegę Wojciecha Laskiego. Także dbałość o wykształcenie dała owoce w ich życiu. Najstarsza córka Janina była studentką architektury, lecz jej karierę przerwała śmierć w powstaniu. Starszy syn Andrzej Antoni został socjologiem i profesorem, a jego szczytowym osiągnięciem była funkcja ministra w rządzie Jana Olszewskiego (1991-1992). Najmłodszy z rodzeństwa Ryszard Stanisław był znanym adwokatem, a także Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Polski. Oboje zaangażowali się w ruch opozycji demokratycznej w dobie PRL-u, Andrzej jako doradca Solidarności, zaś Ryszard jako obrońca w procesach politycznych.

20 marca 1926 roku Antoni Siciński zawiązał w Warszawie spółkę wraz z Szymonem Stanisławem Owsianym, Władysławem Kulikowskim, Bronisławem Mieszkowskim i szwagrem Zygmuntem Nowickim. Spółka miała na celu wykupienie lokalu po zlikwidowaniu sklepu Piotra Zaremby przy ul. Miodowej 1. Panowie podzielili wartość lokalu na tysiąc udziałów.

Wkrótce potem Antoni Siciński, już jako inżynier, otworzył własne biuro techniczne. W Książce Informacyjno-Adresowej z 1930 r. biuro jest zarejestrowane przy ul. Wspólnej 23. Dom ten obecnie nie istnieje. W Spisie Abonentów na rok 1935/36 firma widnieje już pod adresem przy ul. Koszykowej 40. Ryszard Stanisław Siciński w swoich późniejszych wspomnień opowiada jedynie o kamienicy przy ul. Koszykowej, możliwe więc, że rodzina przeprowadziła się tam na tyle wcześnie, że nie zapamiętał wcześniejszego adresu przy ul. Wspólnej. Na Koszykowej mieszkali oni na III piętrze. Dziś kamienica ta nie istnieje, spłonęła w trakcie powstania warszawskiego.

W okresie międzywojennym Siciński był też współwłaścicielem firmy Antoni Moszkowski i Antoni Siciński, przedsiębiorstwo instalacji sanitarnych. Jedną z prac jakie wykonali była instalacja rurociągów pod torami dla Zakładu Miejskiego Wodociągów i Kanalizacji we Włocławku w 1936 roku.

Po wybuchu II wojny światowej, Antoni Siciński odpowiedział na apel władz miasta i postanowił się ewakuować wraz z rodziną. Ok. 12-15 września zorganizował wóz zaprzężony w kobyłę i żydowskiego woźnicę, który zawiózł ich na terytorium dzisiejszej Białorusi, za miasto Kobryń. Po ok. 7-10 dniach podróży dotarli do polskiego pałacu za Kobryniem. Ucieczka nie była jednak skuteczna, ponieważ na pałac w Kobryniu napadła grupa bandytów. Postanowili rozstrzelać Sicińskiego za przynależność do klasy wyzyskującej. Opinię tę uzasadnili stwierdzeniem, że Siciński miał zbyt białe ręce, więc z pewnością nie był robotnikiem. W rzeczywistości nie byli to komuniści, lecz miejscowi bandyci, chcący okraść pałac. Antoni Siciński wraz z żoną Stanisławą wykupił się od wykonania wyroku, musieli jednak opuścić Kobryń. W październiku 1939 roku Sicińscy powrócili do Warszawy. Do stolicy powrócili wozem zaprzężonym w tę samą kobyłą i z tym samym woźnicą. Po drodze musieli przekupić strażników na granicy niemiecko-rosyjskiej.

W Warszawie Siciński reaktywował swoje biuro techniczne przy ul. Koszykowej 40. Pojawia się ono w kolejnych spisach telefonicznych co najmniej do 1942 roku.

Nie jest jasne gdzie znajdował się Siciński w trakcie powstania warszawskiego. Ze wspomnień jego syna Ryszarda wiadomo jedynie, że 1 sierpnia cała rodzina była w stolicy. Zapewne ewakuował się wraz z żoną już w trakcie powstania. Nie wiadomo też gdzie spędził kolejny rok do końca wojny.

W 1945 roku Siciński zamieszkał w Warszawie przy ul. Koszykowej 49, niedaleko ruiny kamienicy, w której mieszkał jeszcze przed rokiem. Wystawna kamienica przy ul. Koszykowej 49 istnieje do dziś, w 2017 roku została przebudowana. Tu Siciński reaktywował swoje biuro techniczne (teraz działające jako spółka) oraz firmę Bracia Sicińscy i Antoni Moszkowski. Instalacje centralnego ogrzewania, wodociągowo-kanalizacyjne itp. Obie firmy zostały wkrótce zamknięte przez ingerencję Urzędu Bezpieczeństwa. Biuro Techniczne Sicińskiego pojawia się jeszcze w Przeglądzie Budowlanym z 1949 roku.

Siciński do końca życia mieszkał przy ul. Koszykowej 49. Pojawia się on jeszcze w spisie telefonów na lata 1964/65.

Zmarł 3 lutego 1970 roku. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze D/4/26, wspólnie z obiema żonami i córką Janiną. Spoczęli oni w kamiennym, prostym grobie, którego płyta z czasem znacząco pozieleniała, a napisy powoli się zacierają.

Źródła:

1.	Metryka ślubu nr 226/1914 parafii Wszystkich Świętych w Warszawie
2.	Archiwum Historii Mówionej - Ryszard Siciński
3.	Portal genealogyindexer
4.	Reklamy Przeglądu Budowlanego z 1947 i 1949 roku
5.	Przewodnik Przemysłu i Handlu Polskiego na 1926 rok
6.	Mapy - cmentarze, Urząd Miasta Warszawy