Urodził się 6 stycznia 1912 roku we Lwowie, w rodzinie Alfonsa Jana Bielickiego (1881-1932) i Weroniki z Ligęzów (1889-1962). Ojciec pochodził z rodziny ziemiańskiej i szlacheckiej, wśród jego przodków są rodziny Arndt, Dzięcielewski czy Bogatko. Z zawodu był inżynierem. W 1906 roku został zesłany na Sybir za udział w rewolucji lat 1905-07. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, na skutek której został inwalidą. Matka pochodziła z Białogoni, będącej dzisiaj częścią miasta Kielce.

Bieliccy często się przeprowadzali. Wojsław urodził się w Lwowie, ale w dzieciństwie przeprowadził się do Częstochowy. Jeszcze przed 1920 rokiem rodzina zamieszkała w Poznaniu. Tu początkowo mieszkali przy ul. Ostrów Tumski 7, a 25 września 1921 roku przeprowadzili się na ul. Piotra Wawrzyniaka 5. Duża część rodziny Alfonsa Bielickiego żyła w Warszawie, i tam też w końcu przeprowadził się on sam.

W Warszawie Wojsław Bielicki podjął się studiów inżynieryjnych na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1933 roku. W roku akademickim 1932/33 był członkiem rzeczywistym korporacji studenckiej Polska Akademicka Korporacja Unia. Edukację kontynuował na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, którą ukończył w 1936 roku.

Po ukończeniu studiów rozpoczął karierę inżyniera. W 1934 roku wstąpił do Polskiego Związku Inżynierów Budowlanych, do którego należał do śmierci. 25 maja 1936 roku został sekretarzem Komisji Organizacyjnej PZIB, urzędującej przy ul. Czackiego 1/1. We wrześniu ustąpił ze stanowiska z powodu powołania do wojska. Jego następcą został inż. Jerzy Ślewiński. W 1936 r. nakładem Związku Polskich Fabryk Cementu wydał publikację pt. Rury Betonowe. Cena książka wyniosła początkowo 1 zł, a potem 2 zł. Odebrała one pozytywne opinie krytyków, a w 1954 r. nakład został wznowiony. W 1939 r. opublikował pracę pt. Urządzenia mechaniczne do wytwarzania wyrobów betonowych. W 1936 r. roku Bielicki został redaktorem technicznym miesięcznika Przegląd Budowlany, na łamach którego publikował liczne artykuły.

W tym czasie żoną Wojsława Bielickiego została Janina Sicińska (1915-1944), pochodząca z rodziny o tradycjach patriotycznych. Para miała dwie córki. Bieliccy zamieszkali przy ul. Braci Śniadeckich 12 w Warszawie. Pod tym adresem widnieje m.in. w Spisie Abonentów z lat 1940-42.

Na początku II wojny światowej Bielicki pracował jako inżynier w firmie Henryka Stolzmana. Nadzorował wówczas budowę dworca w Skierniewicach. W 1942 roku spotkał tu Piotra Daraza, którego zatrudnił jako swojego asystenta. Wkrótce okazało się, że Piotr Daraz był ukrywającym się Żydem, a jego prawdziwe imię brzmiało Henryk Reiss. Mimo to Bielicki go nie zwolnił. Później postanowił ukryć w swoim mieszkaniu w Warszawie, za zgodą swojej żony Janiny. Łucję Reiss z córką ukrył u swojej matki Weroniki Bielickiej w Legionowie. W 1944 roku Reissowie zdecydowali się uciec do Węgier. Rodzina przeżyła wojnę. 29 stycznia 1990 roku Wojsław Bielicki został za ten czyn pośmiertnie odznaczony Orderem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.

W 1942 roku Bielicki zaangażował się w ruch konspiracyjny. Został zastępcą szefa tajnej organizacji Szefostwo Służby Technicznej. Opracował wówczas podręcznik Bezpieczeństwo i kultura pracy w budownictwie. Nie wiadomo jak przebiegała jego dalsza kariera w podziemiu. Prawdopodobnie nie wziął udziału w powstaniu warszawskim, w którym 14 sierpnia poległa jego żona Janina, sanitariuszka.

Po wojnie Bielicki powrócił do Warszawy. W 1955 r. mieszkał przy ul. Wilczej 14a, zaś w 1964 przy ul. Załęże 5. W stolicy powrócił do dawnej działalności. W listopadzie 1945 roku został redaktorem naczelnym Przeglądu Budowlanego i funkcję tę pełnił do 1976 roku. 20 kwietnia 1947 roku na VII zjeździe krajowym członków honorowych, przewodniczących i sekretarzy generalnych organizacji został wybrany sekretarzem generalnym Polskiego Związku Inżynierów Budowlanych, który później zmienił nazwę na Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa. Jego kadencja trwała do 15 czerwca 1948 roku. Bielicki do końca życia pozostał publicystą. W 1953 r. opublikował pracę pt. Budownictwo wielkopłytowe: problemy tworzywa: skład, plastyka i barwa faktury zewnętrznej. W kolejnym roku opublikował prace pt. Prototyp wielkopłytowego budynku mieszkalnego: projekt wstępny. W 1973 roku został wraz ze Stefanem Błociszewskim współautorem książki pt. Faktury zewnętrzne prefabrykatów i betonu licowego, wydanego przez wydawnictwo Arkady. Bielicki wygłaszał też odczyty. Wspólnie z Błociszewskim i Jarosławem Mojsienko zarejestrowali jeden patent. Po przejściu na emeryturę, został w 1976 roku członkiem Koła Seniorów Oddziału Warszawskiego Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych, gdzie pozostał do śmierci.

Jeszcze przed II wojną światową Bielicki rozpoczął współpracę z Jan Suwalskim. Jako redaktor techniczny, Bielicki udzielał wskazówek Suwalskiemu. Ten będzie je później ciepło wspominał, tłumacząc, że Bielicki nigdy nie udzielał nagan, lecz dawał wskazówki, doceniając przy tym to, co zostało napisane dobrze. Po wojnie Suwalski został redaktorem technicznym przy Bielickim, wtedy już redaktorze naczelnym.

22 lipca 1955 r. Bielicki został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej.

Zmarł 25 maja 1983 roku w Warszawie.

Przegląd Budowlany nr 9 z 2014 roku z okazji 85-lecia pisma opublikował zdjęcie Wojsława Bielickiego, które zamieszczono w niniejszym biogramie. Widać na nim mężczyznę o owalnej twarzy i bardzo wysokim czole i orlim nosie. Henryk Reiss wspominał później, że Bielicki był niezbyt wysoki, ale miał ujmującą powierzchowność.

Źródła:

1.	Przegląd Budowlany, nr 2/1946, 1/2009, 2/2009, 9/2014, 1/2015
2.	H. Reiss, Z deszczu pod rynnę, 1993
3.	Wiadomości Urzędu Patentowego nr 6/1975
4.	Portale archiwum korporacyjne, prawo.pl, genealogyindexer, baza worldcat, baza-nekrologi.pl
5.	Skład osobowy i plan studiów na rok akademicki 1936/37 Politechnika Warszawska
6.	E-kartoteki Poznań
7.	M.J. Minakowski, portal Wielcy.pl
8.	The Righteous Among The Nations Yad Vashem
9.	Krajowe Zjazdy, członkowie honorowi, przewodniczący i sekretarze generalni PZIB i PZITB w latach 1934-2016
10.	Biuletyn PZIB nr 3/1936
11.	Laudacja prof. Kazimierza Czaplińskiego ku czci prof. Jana Suwal