Ksiądz katolicki
Dziennikarz i polityk
Teoretyk międzywojennej chadecji
Nauczyciel szkolny i wykładowca akademicki
Rektor WSD Archidiecezji Krakowskiej (1939- 1945)
Założyciel i przez pierwsze lata redaktor "Tygodnika Powszechnego"
Autor pierwszego zwartego podręcznika katolickiej etyki społecznej




Ukończył gimnazjum w Wadowicach, a po maturze wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 02.07.1911 r. w katedrze na Wawelu z rąk ks. bp. Anatola Nowaka. Pracował jako wikary w krakowskim Podgórzu i parafii św. Szczepana w Krakowie, a potem jako mansjonarz kościoła Mariackiego oraz katecheta. W 1921 r. został członkiem redakcji związanego z Chrześcijańską Demokracją i ukazującego się w Krakowie dziennika "Głos Narodu". Wejście do "Głosu Narodu" wiązało się z zaangażowaniem w działalność polityczną. Od 1921 r. był członkiem Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Prawicowość. Był gorącym zwolennikiem radykalnej reformy rolnej, przymusowej parcelacji dużych majątków ziemskich i uwłaszczenia chłopów. W tym samym czasie kontynuował studia z socjologii chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym UJ, zakończone obroną doktoratu. Później wykładał nauki społeczne na tymże wydziale, lecz w 1933 r. władze odebrały mu prawo prowadzenia zajęć. Przyczyną było krytyczne wobec sanacji stanowisko zajmowane na łamach redagowanej przez niego gazety. Wiosną 1939 r. odszedł z redakcji "Głosu Narodu" na stanowisko proboszcza parafii św. Floriana w Krakowie, w pierwszych dniach niemieckiej okupacji, objął funkcję rektora krakowskiego seminarium duchownego. Po zajęciu budynku seminarium przez Niemców przeniósł naukę do Domu Katolickiego i Pałacu Arcybiskupiego, zorganizował tam tajne nauczanie. Po aresztowaniu krakowskich profesorów w "Sonderaktion Krakau" zorganizował nowe grono wykładowców. W 1942 r. przyjął do seminarium młodego Karola Wojtyłę. 27.10.1942 r. został aresztowany przez niemieckie Gestapo, ponad dwa miesiące spędził w więzieniu na Montelupich. Zwolniony został po interwencji ks. abp. Adama Sapiehy.
Po wojnie został wyznaczony przez metropolitę krakowskiego na organizatora i redaktora naczelnego nowego pisma katolickiego "Tygodnika Powszechnego", oficjalnie pełnił tylko funkcję asystenta kościelnego. W 1951 r. odszedł z redakcji i wyjechał do Zebrzydowic, gdzie przebywał na uboczu do 1955 r., związane to było z nasilającą się inwigilacją ze strony Urzędu Bezpieczeństwa. Niektórzy badacze twierdzą jednak, że z biegiem czasu coraz bardziej dystansował się od linii przyjętej przez pismo. Do redakcji nie powrócił już nigdy, choć cały czas publikował na łamach. Ostatni artykuł zamieścił wiosną 1959 r., na pół roku przed śmiercią.
Zmarł w Krakowie, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w grobowcu Krakowskiej Kapituły Katedralnej (kw. PAS LD).