Polski instruktor harcerski
Członek tajnego Związku Młodzieży Polskiej "Zet"
Członek pierwszej Naczelnej Rady Harcerskiej ZHP i pierwszy skarbnik ZHP
Szef Głównej Kwatery Męskiej ZHP (przed 1939 r. jeden z dwunastu instruktorów harcerskich w kraju, którzy mieli stopień harcmistrza RP)
Poseł na Sejm II RP 2 kadencja (1928-1930)
Senator II RP 4 kadencja (1935-1938)
Prezydent miasta Pińska (1931-1934)
Członek Rady Głównej Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych (od 1934 r.)
Prezes Wojewódzkiego Związku Kółek i Organizacji Rolniczych Ziem Wschodnich w Brześciu n/Bugiem
Urzędnik w Ministerstwie Rolnictwa (do 1939 r.)






Syn Józefa Kalasantego Olewińskiego, właściciela majątku Kołby i Józefy z domu Świeżyńska.
Ukończył szkołę realną w Warszawie (matura 1913 r.), prywatne Kursy Przemysłowo-Rolnicze (do 1915) i studia w Wyższej Szkole Handlowej (obecnie SGH) w Warszawie.
Członek organizacji "Przyszłość" (Pet) i z jej ramienia w 1911 r. pośredniczył w kontaktach ze skautingiem we Lwowie, a w 1912 r. współtworzył drużynę skautową w swoim gimnazjum w Warszawie. Od jesieni 1914 słuchacz tajnej Wolnej Szkoły Wojskowej (przy POW) w Warszawie, potem współorganizator i przewodniczący Wydziału Rad Drużynowych, od sierpnia 1915 r. w szeregach Batalionu Warszawskiego, w marcu 1916 wyreklamowany z wojska z kilkoma instruktorami skautowymi i od listopada 1916 r. Szef Głównej Kwatery Męskiej ZHP, potem także Komendant I Okręgu Stołecznego ZHP i kierownik Wydziału Prowincjonalnego Kwatery Głównej. Powołany do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej, odmówił złożenia przysięgi i został 1917-18 internowany w Szczypiornie. W listopadzie 1918 r. przeniósł się do Warszawy.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej, latem 1920 d-ca 10 kompanii 201 PP Rez. (d-ca mjr Jan Edward Dojan-Surówka), dwukrotnie ranny
Podczas II wojny światowej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej w Warszawie, prowadził działalność konspiracyjną, był poszukiwany przez niemieckie Gestapo.
Po wojnie osiadł w Konstancinie, pracował w Państwowych Zakładach Zbożowych w Warszawie, a następnie dorywczo w "Społem" i w wytwórni osłonek do wędlin w Karczewie. Działał w harcerstwie, żył w trudnych warunkach materialnych.
Był dwukrotnie żonaty, pierwsza żona (ślub w 1918 r.) Halina Krystyna z domu Pawłowicz, druga żona (ślub w 1946 r.) Hanna z domu Kobierowska 1-voto Strassburgerowa, małżeństwa bezdzietne.
Zmarł nagle w Konstancinie, został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Skolimowie (grób nr 3564).



Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych