Polski lekarz
Żołnierz I Brygady Legionów



Syn płka Aleksandra Bellerta, oficera Armii Imperium Rosyjskiego i Jadwigi z domu Zarembska.
Był uczniem kieleckiego gimnazjum, w 1905 r. za udział w strajku wydalony został ze szkoły. Maturę zdawał w Petersburgu. Po powrocie do kraju rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, na studiach włączył się w działalności niepodległościową jako członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się ochotniczo w oddziale strzelców Józefa Piłsudskiego, otrzymał przydział do batalionu I Brygady Legionów Polskich. W 1915 r. urlopowany uzyskał dyplom lekarza, dzięki czemu w czerwcu 1916 r. został komendantem szpitala w Radomiu, następnie w Kielcach. Po kryzysie przysięgowym został przeniesiony do rezerwy i objął funkcję lekarza miejskiego w Chęcinach, równocześnie działał w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. Do wojska powołano go ponownie, w czasach zagrożenia ze wschodu w lipcu 1920 r. Otrzymał przydział do Szpitala Okręgowego w Kielcach, jako ordynator Oddziału Chirurgicznego. W początkach 1925 r. przeniósł się do Pińczowa, gdzie objął funkcję dyrektora tamtejszego Szpitala im. św. Juliana (1925-1932). Działał w Związku Legionistów Polskich, Związku Oficerów Rezerwy i Polskim Towarzystwie Lekarskim. W latach 30 XX w. przeniósł się do Warszawy, gdzie został zastępcą lekarza naczelnego ZUS.
Podczas kampanii wrześniowej w 1939 był ordynatorem szpitala polowego nr 202. Uczestnik Powstania Warszawskiego (Sanitariat Okręgu Warszawskiego AK "Bakcyl", Szpital Polowy ul. Jaworzyńska 2, lekarz oddziałowy). Szlak bojowy Śródmieście Południe. Po kapitulacji Powstania wyjechał z rannymi, których ewakuowano do szpitala przy ulicy Grzegórzeckiej w Krakowie.
Po zakończeniu wojny, będąc Naczelnym Lekarzem PCK w Oświęcimiu, organizował pomoc dla pozostałych przy życiu więźniów obozu KL Auschwitz. W zawodzie lekarza przepracował 57 lat. Był lekarzem orzekającym Wojewódzkiej Komisji Lekarsko-Społecznej. W ostatnich latach życia pracował w III Dzielnicowej Przychodni dla Dzielnicy Kleparz w Krakowie. Na emeryturę przeszedł w wieku 82 lat.
Zmarł podczas pobytu w Warszawie, został pochowany na stołecznych Starych Powązkach (kw. 259, rząd III, grób 18).



Odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie)
Odznaką "Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia"

Źródła:

1.	Muzeum Powstania Warszawskiego