Polski dowódca wojskowy


Syn Andrzeja Sadowskiego (?-1907), inspektora ubezpieczeń i Kamili z domu Ladachowska, nauczycielki.
Studiował od 1912 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Należał do PPS-Frakcja Rewolucyjna, Polskich Drużyn Strzeleckich i Sokolich Drużyn Polowych.
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. jako ochotnik w 1 Pułku Strzelców Legionowych wyróżnił się w bitwach pod Anielinem i Laskami. Rok później brał udział w ciężkich walkach pod Łowiczówkiem, Konarami, Józefówkiem, a w 1916 r. w bitwie pod Kostiuchnówką w składzie I Brygady Legionów. W czasie kryzysu przysięgowego znalazł się w Beniaminowie, wraz z innymi internowanymi oficerami.
W okresie międzywojennym był instruktorem w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W 1919 r. wstąpił do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, następnie został skierowany do paryskiej École Supérieure de Guerre na studia, które ukończył z wyróżnieniem. po ukończeniu nauki został szefem Oddziału I Sztabu Generalnego, później dowódcą 15 PP "Wilki" w Dęblinie. W 1931 r. objął dowództwo nad 23 Dywizją Piechoty w Katowicach.
Przed II wojną światową, 19 marca 1939 otrzymał awans na generała brygady i jednocześnie objął komendę nad Obszarem Warownym "Górny Śląsk". W kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną "Śląsk", wchodzącą w skład Armii "Kraków" (d-ca armii gen. bryg. Antoni Szylling). Największe walki stoczyła 55 DP, zadając poważne straty dywizjom niemieckim pod Mikołowem i Wyrami. Jednak przełamanie frontu przez wroga, pod Częstochową i Nowym Targiem, zmusiło GO "Śląsk" do wycofania się za Przemszę. Z uwagi na zasługi generała Sadowskiego, rozkazem Naczelnego Wodza nazwę GO przemianowano na "Jagmin", biorącą jeszcze udział w obronie Krakowa, a także toczącą walki na Kielecczyźnie i nad Sanem. 17 i 20 września 1939 pod Tomaszowem Lubelskim, okrążona przez Niemców Grupa Operacyjna uległa rozbiciu, a generał dostał się do pięcioletniej niewoli w Oflagu VII A Murnau.
Po jego wyzwoleniu przez aliantów w 1945 r., zasilił szeregi Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Do kraju powrócił w 1946 r.; został przeniesiony w stan spoczynku.
W proteście przeciw odznaczeniu przez władze PRL radzieckiego przywódcy Leonida Breżniewa Orderem Virtuti Militari I klasy zorganizował w 1976 uroczystość złożenia na Jasnej Górze orderów Virtuti Militari przez żyjących jeszcze przedwojennych dowódców wojskowych.
Zmarł w Warszawie, został pochowany z wojskowymi honorami na Cmentarzu Bródnowskim.


Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918?1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka za Rany i Kontuzje
Odznaka "Za wierną służbę"
Krzyż Oficerski Legii Honorowej (Francja)

Źródła:

1.	Zbigniew Mierzwiński, "Generałowie II Rzeczypospolitej", Wydawnictwo Polonia, Warszawa 1990