Polski profesor, fitopatolog, żołnierz, działacz harcerski i polonijny podczas I wojny światowej.
Zesłany w głąb Rosji został żołnierzem 5 Dywizji Syberyjskiej. Był tam działaczem harcerskim.
Od 1920 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, jednocześnie był asystentem na Politechnice Lwowskiej. W 1921 przeprowadził się do Poznania i rozpoczął pracę w Zakładzie Botaniki Ogólnej i Fitopatologii Wydziału Rolno-Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego. W 1926 uzyskał tytuł naukowy doktora rolnictwa. Został stypendystą Funduszu Kultury Naukowej, dzięki czemu odbył studia w Belgii i Stanach Zjednoczonych od 1930 do 1931. W 1935 habilitował się z fitopatologii. Dalsze staże odbywał w Holandii, Niemczech i Danii. Do końca lat 30. działał w gronie byłych harcerzy-sybiraków.

Podczas II wojny światowej został wysiedlony na wschód. Pracował wówczas i po wojnie jako inspektor Izby Rolniczej w Lublinie oraz profesor na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (do maja 1945), organizując Katedrę Chorób Roślin. Od 1947 został kierownikiem Zakładu Fitopatologii na Akademii Rolniczej w Poznaniu, w 1948 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, po czym został kierownikiem nowo utworzonej Katedry Fitopatologii. W 1957 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Na przełomie 1961/1962 przeszedł na emeryturę, mimo tego dalej pracował.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika. Był autorem wielu prac badawczo-doświadczalnych, naukowych i popularnonaukowych z zakresu fitopatologii, mykologii, ochrony roślin.

Odznaczenia i nagrody
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1956).
- Nagroda naukowa województwa poznańskiego.
- Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne uznało Karola Zaleskiego za jednego z twórców fitopatologii polskiej.

Źródła:

1.

wikipedia