Nie lubiła skarżyć się i załamywać rąk, rozczulać się nad sobą. Na przeciwności losu odpowiadała działaniem i pracą. Nawet w najtrudniejszych czasach, kiedy nie było nic, starała się i potrafiła zrobić coś z niczego. Nigdy nie dawała po sobie poznać, że to bywa trudne i niekiedy kosztuje ją bardzo wiele. Na pewno pomagała jej w tym wiara. Głęboka, choć bardzo osobista i skromna.

Do życia podchodziła z pogodą ducha. Umiała cieszyć się drobnymi radościami, a jej przysłowiowa szklanka była zawsze do połowy pełna. Nawet gdy coraz bardziej zaczęła doskwierać jej choroba, pocieszała bliskich, że przecież tak długo mogła cieszyć się dobrym zdrowiem, kondycją, samodzielnością. Ostatnie tygodnie życia spędziła w szpitalu i również tam swoją cierpliwością, uśmiechem zamiast grymasu bólu, wdzięcznością i po prostu osobistą kulturą zaskarbiła sobie ogromną sympatię i życzliwość lekarzy i pielęgniarek, które w ostatnich chwilach robiły wszystko co w ich mocy, aby złagodzić jej cierpienie. Na pewno chciałaby, żebyśmy nie zapamiętali jej cierpiącej, ale wspominali ją jako osobę pogodną i nie poddającą się. I właśnie taką ją wspominajmy i bierzmy z niej przykład.