Ona mi pierwsza pokazała księżyc i pierwszy śnieg na świerkach i pierwszy deszcz.
Odeszła 10 lat temu tak cichutko jak cichutko żyła

Lustro w złotej aureoli stało przy oknie tuż przy ścianie.
Traciło srebrny blask powoli, aż się na koniec stało ślepe.
Przez swego życia pół bez mała, matula przed nim się czesała.
Kiedyś w nim widać było lepiej.
Mama często walce nuciła, pewnie przed laty je tańczyła i czuła się szczęśliwa z nami.
Snując z młodości swej wspomnienia w taflę lustra pełną lśnienia nieraz rzucała wzrok ukradkiem.
Potem zjawiły się rysy pod szybą i szara pleśń pasożytnicza.
W końcu szkło pękło i w tym szczątku czesała mama kosmyki z obu stron oblicza.
Czas leciał. Mama do lusterka coraz rzadziej zerkała, do samotności swej przywykła.
Otwieram drzwi. Wchodzę z lękiem, nie wiem, czy ktoś mi poda rękę, czy ktoś uściska mnie za progiem.
Wiem, że i dzisiaj lustro przy ścianie, tuż przy oknie stoi, lecz dojrzeć go przez łzy nie mogę."

Zapalam znicz i patrzę jak rozpala się płomień,
A razem z tym płomykiem przychodzą setki wspomnień…
Maleńki płomyk w zniczu tli się.
Zanim człowiek na wieczność zaśnie,
Tak jak iskra w sercu, tli się, coraz słabiej, gaśnie…
Każdy znicz na grobie to jedna dusza, która tęskni.
Wspomnienia, które nosi w sobie
Słowa, które w gardle więzną…
Bliscy odchodzą w pamięci kolejny raz
Na wieczny sen, na wieczny czas…