Helena z Dudzińskich Kurowska - polska wolontariuszka, pielęgniarka i sanitariuszka AK. Urodziła się 18 lutego 1900 roku w Służewie, zmarła 12 maja 1993 roku w Warszawie. Jej ojcem był Franciszek Dudziński - właściciel firmy obuwniczej i starszy cechu rzemiosł skórzanych z Aleksandrowa Kujawskiego, matką zaś Helena z Białkowskich.
W rodzinnym domu młoda dziewczyna wzrastała w atmosferze tradycji szlacheckiej i patriotycznej. Dziadek Heleny - Franciszek Xawery Dudziński herbu Gozdawa - właściciel skonfiskowanego przez reżim carski majątku Byzie, przebywał przez trzydzieści lat na Syberii jako zesłaniec. Od lat młodzieńczych zaangażowana w skauting i woluntariat "Białego Krzyża", skupiający w swoich szeregach młode patriotki zainspirowane przez Helenę Paderewską - żonę Ignacego Jana Paderewskiego.
Podczas pobytu w Warszawie u swojej zamężnej siostry Marii z Dudzińskich Grodzkiej, zapoznała przyszłego swojego męża Czesława Kurowskiego. Wraz z nim, po zawarciu związku małżeńskiego, osiedla się w Lublinie, gdzie stacjonuje 8 Pułk Piechoty Legionów. Z tą bowiem jednostką, jej mąż Czesław związał swoje życie wojskowe i zawodowe. Tam też - na wojskowym osiedlu na Czechowie, przychodzą na świat ich dwaj synowie: Henryk i Ryszard. W okresie Dwudziestolecia międzywojennego, bierze aktywny udział w życiu społecznym kobiet - żon kadry pułku, współpracując z podobnymi organizacjami kobiecymi na terenie garnizonu lubelskiego. Podczas okupacji niemieckiej wraz z ukrywającym się przed aresztowaniem przez gestapo mężem, zamieszkuje we wsi Łopiennik Górny, gdzie jako wykwalifikowana pielęgniarka, leczy wspólnie z mężem ludność tej gminy oraz partyzantów AK i BCH. Do największej życiowej tragedii jaka dotknęła Helenę Kurowską, doszło 14 maja 1944 roku. W tym dniu dowiedziała się o tragicznej śmierci swojego starszego syna Henryka - podchorążego AK, który zginął w boju pod Rąblowem podczas przebijania się z niemieckiego okrążenia. Po wojnie wraz z mężem nadal pracuje w Służbie Zdrowia jako pielęgniarka. Kolejno obejmują wraz z mężem Czesławem, Ośrodki Zdrowia PCK w: Turobinie, a następnie w Zakrzewie. Oboje swoją ofiarna pracą i społecznym zaangażowaniem zaskarbili sobie wdzięczną pamięć ludności wielu wsi na Lubelszczyźnie. Ostatnie lata swojego życia spędza w Warszawie z rodziną swojego syna Ryszarda, gdzie sprowadziła się po śmierci męża. Jest pochowana wraz z mężem na cmentarzu w Radzyminie.