Urodził się 21 stycznia 1924 roku w Lublinie, zmarł 14 maja 1944 roku pod Rąblowem. Był synem Czesława Kurowskiego - zawodowego wojskowego z 8pp. Leg., oraz Heleny z Dudzińskich Kurowskiej. Przed wybuchem wojny uczył się w Liceum Drogowo, Budowlanym i Melioracyjnym w Lublinie - mieszczącym się przy al. Długosza i al. Racławickiej. Jego marzeniem było podjęcie w przyszłości studiów inżynierskich na kierunku architektury. Na skutek wojny nigdy nie doszło do zrealizowania tych planów. Zamiast tego wraz z przyjaciółmi podjął się nauki na tajnych kursach dla podchorążych piechoty, organizowanych przez NOW-AK na terenie powiatu krasnostawskiego. Po ukończeniu tej podchorążówki zorganizowanej przez OP-44, uczestniczył w wielu akcjach skierowanych przeciwko hitlerowcom. Przede wszystkim w atakach na transporty kolejowe skierowane przez Niemców na front wschodni. W związku z nasileniem się działań dywersyjnych partyzantki, na niemieckie tabory kolejowe zaopatrujące ten front, a przejeżdżające przez lubelszczyznę, hitlerowcy podjęli się przeprowadzenia operacji wojskowej pod kryptonimem "Maigewitter", której celem miało być zlikwidowanie partyzantki na tym obszarze. Do wielkiej bitwy partyzanckiej doszło w 14 maja 1944 roku, w okolicy wsi Rąblów. W niemieckim okrążeniu znalazły się tam oddziały kilku niezależnie działających organizacji partyzanckich, będących ze sobą wzajemnie w stanie konfrontacji o podłożu ideologicznym. Główną składową stanowili tam członkowie AL oraz partyzanci sowieccy. W kotle rąblowskim znalazł sie ponadto pluton NOW-AK oraz pluton BCh. Siły niemieckie wystąpiły zaś w składzie 2000 ludzi z: Doborowych oddziałów Wehrmacht i wydzielonej części 5 Dywizja Pancerna SS Wiking - dowodzonych całościowo przez SS-Gruppenführera Jakob Sporrenberg (głównodowodzący operacją "Maigewitter"). Jednostki niemieckie okrążyły oddziały partyzanckie przybyłe pod Rąblów z Lasów Parczewskich i Janowskich. W tej krwawej bitwie poległ Henryk Kurowski osłaniając z broni maszynowej odwrót swojego plutonu w kierunku Lasów Janowskich. Oddział w którym walczył Henryk, brał następnie udział w słynnej i zwycięskiej bitwie na Porytowym Wzgórzu.