Polski wojskowy
Szef Służby Sprawiedliwości przy KG AK (1941-1945)
Przewodniczący Wojskowych Sądów Specjalnych przy KG AK (1941-1945)





Syn Gustawa Zielińskiego, właściciela ziemskiego i Józefiny Konstancji z domu Bębnowska.
Uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie, skąd jednak po ukończeniu 6 klas został usunięty przez władze rosyjskie. Świadectwo dojrzałości otrzymał w IV Gimnazjum w Krakowie w czerwcu 1905 r. W latach 1905-1909 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w lipcu 1910 r., otrzymał dyplom doktora praw. Aplikację sądową odbywał w Krakowie, natomiast adwokacką, od stycznia 1912 r., w Nowym Targu i Krościenku , gdzie w 1913 r. był współzałożycielem Związku Strzeleckiego. W 1914 r., służył przez kilka miesięcy w 1 PP Legionów. W wyniku inspekcji lekarskiej, musiał opuścić swój oddział, z powodu bardzo poważnej wady wzroku, którą wcześniej zdołał skutecznie zataić. Powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w Związku Strzeleckim w Krościenku.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., ponownie zatajając swoją wadę wzroku wstąpił ochotniczo do odradzającego się Wojska Polskiego. Był adwokatem wyznaczonym z urzędu dla dwóch renegatów komunistów, oficerów Wojska Polskiego, Walerego Bagińskiego i Antoniego Wieczorkiewicza, oskarżonych o spowodowanie wybuchu w prochowni Cytadeli Warszawskiej. Za swoją postawę podczas procesu zdobył uznanie w prasie lewicowej, oraz opinię bardzo uczciwego i rzetelnego prawnika.
Po zakończeniu Wojny Obronnej 1939 r., został aresztowany przez okupacyjne władze niemieckie w Łęczycy, do stycznia 1940 r. przebywał w tamtejszym więzieniu. Wobec niemożności podjęcia pracy w Łęczycy wrócił do Warszawy. Był osobą która miał/ ogromny wkład w organizację sieci WSS ZWZ-AK, które do końca 1941 r., działały pod nazwą Sądów Kapturowych. Miał też ogromny udział przy opracowywaniu ustaw prawnych ich działalności. W Jego willi, położonej na warszawski Żoliborzu, mieściły się lokale Szefostwa Służby Sprawiedliwości, Oddziału IV KG AK i kurierów zagranicznych.
Podczas Powstania Warszawskiego został odcięty na Żoliborzu, a 4 sierpnia został ranny, po kapitulacji Powstania, zdołał przedostać się do swojej rodziny w Rzeczycy i tam się ukrywał. W grudniu 1944 r., ponownie objął stanowisko Szefa Służby Sprawiedliwości KG AK, które obejmował do momentu rozwiązania Armii Krajowej. Aresztowany 10.12.1946 r., został skazany wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie na 15 lat więzienia, po amnestii karę zmniejszoną do 10 lat. Zwolniony z więzienia w 1954 r., z powodu złego stanu zdrowia, pracował jako inspektor sanitarny w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych. Zrehabilitowany postanowieniem Sądu Najwyższego z 13 września 1956 r.
Zmarł w Warszawie.


Odznaczenia


Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski "Polonia Restituta"
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych

Źródła:

1.	Andrzej Krzysztof Kunert, "Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945", Instytut Wydawniczy PAX, W-wa 1987