Polski dowódca wojskowy
Dowódca Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP)





Syn Edmunda Rückemanna i Józefiny z domu Stetkiewicz, pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej.
W 1912 r. zdał maturę w szkole realnej we Lwowie. Naukę kontynuował na Politechnice Lwowskiej na Wydziale Dróg i Mostów. Jako student należał do Polskich Drużyn Strzeleckich oraz do związku niepodległościowego "Zarzewie". W tym czasie był także członkiem młodzieżowej organizacji Zakon Zbawienia Polski.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do I Brygady Legionów (sierpień 1914 r.). W czasie toczonych walk został ranny w bitwie pod Laskami i Anielinem, bitwa I Brygady Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego stoczona w dniach 22?26.10.1914 r. pod Anielinem i Laskami k/Pionek, na przedpolach Twierdzy Dęblińskiej w ramach operacji Iwangorodzkiej. Po pobycie w szpitalu w Krakowie, Cieplicach Czeskich i Wiedniu, w marcu 1917 r. został wysłany na kurs wojenny dla oficerów Sztabu Generalnego w Warszawie, po ukończeniu którego wrócił do 6 PP Leg. W okresie "kryzysu przysięgowego" został zdegradowany za odmowę złożenia przysięgi państwom centralnym. Po likwidacji Legionów Polskich, pełnił służbę w 19 Pułku Strzelców Armii Monarchii Austro-Węgierskiej jako "jednoroczny ochotnik", a następnie był kursantem w Szkole Oficerów Rezerwy. Po ukończeniu kursu mianowano go dowódcą plutonu i oficerem instruktorem w grupie wyszkolenia strzelców w 19 pułku. Jednocześnie był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).
W Wojsku Polskim pracował w Głównej Komendzie Organizacji Werbunkowo-Agitacyjnej w Kijowie, 29.11.1918 r. dostał się do niewoli ukraińskiej, skąd udało mu się szczęśliwe zbiec w czerwcu 1919 r. Powrócił do służby w Wojsku Polskim na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu zapasowego 6 PP Leg. Następnie mianowano go adiutantem sztabu III Brygady Legionów, a od 6 I 1920 r. dowódcą II batalionu. Od 23 lipca 1920 r. dowodził 132 PP, a po jego likwidacji objął dowództwo 1 Pułku Czołgów, następnie pełnił funkcję inspektora czołgów w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na przełomie 1920/1921 r. został oddelegowany na Kurs Informacyjny dla Wyższych Dowódców w Warszawie. W 1922 r. odbył dziewięciomiesięczny kurs czołgów we Francji w Wersalu. Po powrocie do kraju objął stanowisko dowódcy 1 Pułku Czołgów, a następnie szefa wydziału broni pancernej Departamentu Inżynierii MSWojsk i II dowódcy piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. W latach 1930-1931 był słuchaczem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Po jego ukończeniu wrócił na stanowisko dowódcy 23 Dywizji Piechoty. Następnie mianowano go dowódcą 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach (1932 r.).
W sierpniu 1939 r. stanął na czele Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP). Po wkroczeniu na terytorium wschodnie Rzeczypospolitej oddziałów sowieckiej Armii Czerwonej dowodził oddziałami KOP, które wycofywały się na zachód. Z armią sowiecką stoczył kilkanaście potyczek i dwie bitwy, pod Szackiem (28-29 IX) i Wytycznem (1 X). Następnie przez Litwę i Szwecję, przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie pozostawał do końca wojny w dyspozycji Naczelnego Wodza.
W latach 1946-1948 pracował w Inspektoracie Generalnym Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji osiedlił się początkowo w Londynie, a od 1972 r. mieszkał w Kanadzie.
Był żonaty (ślub 07.08.1924 r.) z Różą Wandą z domu Fajans (1903-?), mieli syna Kazimierza Jerzego (1925-).
Zmarł w Ottawie (Kanada), został pochowany na miejscowym cmentarzu.




Odznaczenia



Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Oficerski Legii Honorowej (Francja)
Odznaka "Znak Pancerny"
Odznaka za Rany i Kontuzje