Polski dowódca wojskowy
Dowódca Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich
dowódca 5 Kresowej Dywizji Piechoty PSZ na Zachodzie
z-ca dowódcy II Korpusu Polskiego na Zachodzie





Syn Jakuba Bohusz Szyszko, oficera Armii Imperium Rosyjskiego, a później gen. bryg. WP II RP i Heleny z domu Witowska, była z wykształcenia muzykiem.
Dzieciństwo i lata młodzieńcze spędził w rodzinnym Chełmie. W 1907 r. przerwał naukę w chełmskim państwowym gimnazjum, z powodu służbowego przeniesienie ojca do Irkucka. Po ukończeniu w 1911 r. Korpusu Kadetów w Pskowie, wstąpił do Aleksandrowskiej Szkoły Oficerskiej w Moskwie, w 1913 r. jako oficer piechoty rozpoczął zawodową służbę w carskiej armii, służył w 12 Pułku Grenadierów Armii Imperium Rosyjskiego, z pułkiem wyruszył w 1914 r. na front I wojny światowej, gdzie został czterokrotnie ranny. Jesienią 1915 r. dostał się do niewoli austriackiej, z której zbiegł, od listopada 1916 r. służył w II Brygadzie Legionów Polskich. Po wyłamaniu się Brygady spod władzy austriackiej, w lutym 1918 r. został internowany w obozie na Węgrzech, z którego został zwolniony i trafił do 1 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht).
Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczął zawodową służbę w Wojsku Polskim. W latach 1921-1923 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej (WSWoj.) w Warszawie.
Od 1933 r. był zastępca dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), następnie objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej w elitarnej 1 Dywizji Legionów im. Józefa Piłsudskiego w Wilnie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 16 Dywizją Piechoty w Grudziądzu, która wchodziła w skład Armii "Pomorze" gen. Bortnowskiego. Uczestniczył w bitwach pod Grudziądzem (1-3 września) i nad Bzurą (11-18 września). Po klęsce wrześniowej przebywał we Francji, gdzie zorganizował Samodzielną Brygadę Strzelców Podhalańskich, którą dowodził w bitwie pod Narwikiem i w ostatniej fazie kampanii francuskiej w 1940 r. Po klęsce Francji, był od września 1940 r. komendantem Centralnego Ośrodka Wyszkolenia I Korpusu Polskiego w angielskim Crawford. Po zawarciu układu Sikorski-Majski został szefem Polskiej Misji Wojskowej w ZSRS. Jego zdolności dyplomatyczne zostały wykorzystane przez Naczelnego Wodza w okresie podpisywania umowy wojskowej z Sowietami. Wyróżnił się nie tylko jako dowódca, lecz także jako organizator podczas tworzenia Armii Polskiej w ZSRS w 1941 r. W 1942 r. został dowódcą 7 Dywizji Piechoty i szefem Sztabu Armii Polskiej w ZSRS. Po ewakuacji Armii Polskiej z ZSRS na Bliski Wschód objął dowództwo 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Po reorganizacji Armii Polskiej na Wschodzie został zastępcą gen. Władysława Andersa, dowódcy 2 Korpusu. Na tym stanowisku uczestniczył w bitwie o Monte Cassino, Ankonę, linię Gotów, brał udział w walkach w Apeninach Emiliańskich, często znajdował się na pierwszej linii walk, przekazywał rozkazy, przeprowadzał rozpoznania, przebywał wśród strudzonych żołnierzy, dodając im otuchy. Od marca 1945 r. p.o. dowódcy 2 Korpusu.
Po demobilizacji pozostał na emigracji i osiedlił się w Londynie. Jak wielu innych zdemobilizowanych żołnierzy chwytał się różnych zajęć, dotychczasowi sojusznicy nie przyznali Mu świadczeń należnym alianckim żołnierzom. W 1951 r. władze komunistyczne szykanując Jego osobę, odebrały mu obywatelstwo polskie.
Zmarł w Londynie, został pochowany zgodnie ze swoją wolą w rodzinnym grobie na Powązkach w Warszawie.





Odznaczenia



Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka za Rany i Kontuzje (sześciokrotnie ranny)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (GISZ)
Krzyż Wojenny (Norwegia)
Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe (Włochy)

Źródła:

1.	World War II Database
2.	Dowódcy WP II RP 1939