?Naród, który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek?




Polski dowódca wojskowy, polityk
Polski kawalerzysta
Twórca i dowódca kawalerii legionowej
Członek patrolu "Beliny"
Dowódca 1 Pułku Ułanów Legionowych
Dowódca I Brygady Kawalerii
Polski polityk
Prezydent Krakowa
Wojewoda lwowski






Syn Hipolita Prażmowskiego h. Belina, właściciela majątku ziemskiego, powstańca 1863 r. z oddziału Dionizego Czachowskiego i Bronisławy z domu Dudelska.
Za udział w strajku szkolnym został usunięty z gimnazjum w Radomiu, po czym przeniósł się do polskiego gimnazjum filologicznego Mariana Rychłowskiego w Warszawie, gdzie w r. 1905 zdał maturę. Studiował górnictwo na Politechnice Lwowskiej, a od 1913 r. w Akademii Górniczej w Leoben w Austrii, gdie uzyskał absolutorium. W latach 1909?1913 był słuchaczem kursu średniego i wyższego Szkoły Oficerskiej Związku Strzeleckiego we Lwowie i Krakowie. 02.08.1914 r. z rozkazu Józefa Piłsudskiego wyruszył z pierwszym patrolem kawaleryjskim ("siódemka Beliny") i przekroczył granicę austriacką. Utworzył pierwszy szwadron kawalerii legionowej.
Po zakończeniu I wojny światowej w Armii Polskiej. Był organizatorem i dowódcą 1 Brygady Kawalerii, na której czele stoczył wiele bitew na wojnie z ukraińcami i bolszewikami. Sławny ze zdobycia Wilna w kwietniu 1919 r. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowodził grupą kawalerii.
Po zakończeniu działań wojennych jako rezerwista został przydzielony do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W 1927 r. przeniósł się do Janowa Lubelskiego i tam do 1929 r. pracował jako prezes Okręgowego Towarzystwa Spółek Rolniczych. Następnie zamieszkał w Krakowie, gdzie był udziałowcem spółki ?Tabor?, produkującej siodła i sprzęt dla wojska. Równocześnie działał w Związku Legionistów Okręgu Krakowskiego jako jego prezes, w lutym 1931 r. powołany w skład Rady Przybocznej Prezydenta Miasta Krakowa. Dn. 16 VII 1929r. obrano go prezydentem m. Krakowa. Funkcję tę pełnił do początków 1933 r., został bowiem na życzenie marszałka Piłsudskiego mianowany 31 I 1933 r. wojewodą lwowskim. Pełnił także funkcję honorowego prezesa i komendanta 1 Pułku Ułanów.
W 1937 r ze względu na pogarszający się stan zdrowia wycofał się z działalności politycznej i przeszedł na emeryturę. Powrócił do Krakowa i tu objął stanowisko dyrektora generalnego Jaworznickich Komunalnych Kopalń Węgla Sp. Akc. Kraków, wchodził również do Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej Śląskie Zakłady Elektryczne.
Był żonaty z Anastazją z domu Rudzka (1891?1975). Z tego związku miał czterech synów, Zbigniewa (ur. 1914), podporucznika 1 Pułku Szwoleżerów, zmarłego tragicznie w r. 1937, Janusza (ur. 1917), zginął w r. 1943 r., walcząc jako sierżant nawigator podchorąży w 300 Dywizjonie Bombowym Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Lecha (ur. 1920), przebywającego od 1947 r. w Kanadzie, Andrzeja, zmarłego w niemowlęctwie, oraz córkę Alinę (ur. 1923), lekarza stomatologa, zamężną za Wojciechem Angelusem, zamieszkałą w Krakowie.
Zmarł na zawał serca podczas kuracji w Wenecji, został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kw. 69).



Odznaczenia


Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V klasa)
Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (pięciokrotnie)
Znak oficerski "Parasol"
Order Krzyża z Orłem II klasy (Estonia)
Krzyż Niepodległości
Medal Niepodległości