?Naród, który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek?




Polski dowódca wojskowy
Ułan
Członek patrolu "Beliny"





Syn Mariana Nepomucena Głuchowskiego h. Prus II i Marii z domu Ziółkowska.
Uczył się najpierw w rosyjskim, a potem polskim gimnazjum w Częstochowie. Uczestnik strajku szkolnego w 1904 r. Maturę zdał w 1908 r. w Jekatierinosławiu (obecnie Dnipropetrowsk na Ukrainie). Członek Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej , był ranny ranny w akcji na urząd gminy pod Częstochową. Zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1909 r. do Belgii, gdzie studiował na politechnice w Liege. W Liege założył belgijski oddział Związek Walki Czynnej. W 1912 r. w Stróży (gmina Dobra, powiat Limanowa) ukończył letnią szkołę oficerską paramilitarnego Związku Strzeleckiego. 02.08.1914 r. w Krakowie był członkiem patrolu konnego, późniejszego płka Władysława Prażmowskiego "Beliny" (1888-1938), którzy jako pierwsi wkroczyli do zaboru rosyjskiego. 06.08.1914 wyruszył z 1 kompanią kadrową do zaboru rosyjskiego. W jednostce "Beliny", która przekształciła się w 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich, był dowódcą plutonu, szwadronu, sformowanego przez siebie dywizjonu, a w końcu ostatni dowódca tego pułku. Po "kryzysie przysięgowym" w 1917 r., gdy Polacy odmówili przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec został internowany w Beniaminowie, następnie był jeńcem w obozach w Rastadt i twierdzy Werl w Niemczech. W końcu października 1918 r. przybył na Lubelszczyznę, gdzie sformował 3 Pułk Ułanów z którym w 1919 r. wyruszył na Front Litewsko-Białoruski. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. był dowódcą grupy kawalerii, potem I Brygady Jazdy w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu. Dowodził nią do 1924 r., przejściowo równocześnie jako p. o. dowódcy 2 Dywizji Kawalerii.
W latach 1924-1925 był słuchaczem kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w latach 1925-1930 dowódca 4 DKaw. we Lwowie, w latach 1930-1933 komendant Centrum Wyższych Studiów Wojsk., w latach 1933-1935 dowódca Okręgu Korpusu X Przemyśl, a w latach 1935-1939 I wiceminister spraw wojskowych.
Po kampanii wrześniowej w 1939 r. internowany w Rumunii, skąd przedostał się do Francji. W latach 1940-1941 generał do zleceń Naczelnego Wodza, potem dowódca brygady szkolnej w Szkocji, w latach 1943-1946 dowódca polskich jednostek wojskowych w W. Brytanii.
Po demobilizacji został w Londynie, gdzie był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, od 1964 r. jego prezesem.
Zmarł na atak serca w Londynie, został pochowanyy na Cmentarzu Old Brompton w Londynie.





Odznaczenia



Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Znak oficerski "Parasol"
Order Krzyża Orła II klasy (Estonia)
Komandor Legii Honorowej (Francja)
Kawaler Legii Honorowej (Francja)
Order Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa)
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
Krzyż Towarzyski Orderu Łaźni (Wielka Brytania)