Polski wojskowy dowódca wojskowy




Syn Mariana de Laveaux i Władysławy z domu Giebułtowska.
Po zdaniu matury w Krakowie w 1910 r. rozpoczął studia architektury na Politechnice Lwowskiej i w tym okresie nawiązał bliskie kontakty z Józefem Piłsudskim. Od sierpnia 1914 r. walczył w I Brygadadzie Legionów.
Po kryzysie przysięgowym został aresztowany przez władze austriackie i jako żołnierz Armii Monarchii Austro-Węgierskiej wysłany na front włoski. Zbiegł z transportu, przedostał się do Stryja gdzie pod fałszywym nazwiskiem, początkowo pełnił obowiązki komendanta POW. We wrześniu 1918 przeszedł na stanowisko komendanta okręgu POW w Krakowie a w październiku objął obowiązki komendanta okręgu POW we Lwowie. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowodził odcinkiem w obronie Lwowa a następnie grupą "Gródek Jagielloński". Uczestnik negocjacji w sprawie ewakuacji oddziałów ukraińskich. Wkrótce potem znów walczy, tym razem z bolszewikami w rejonie Lidy i Wilna. Następnie zostaje skierowany na kurs wojenny w świeżo powstałej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. W grudniu 1919 r. zostaje mianowany szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty we Lwowie i ponownie odkomenderowany na kurs doskonalenia do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie.Od 1922 do 1926 jest szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku, tam też przychodzi na świat jego córka Anna. Od 1926 do 1929 jest szefem sztabu DOK I Warszawa i w stolicy rodzi się jego syn, również Ludwik. W latach 1929-1936 dowodzi 2 PP Leg. w Pińczowie a potem w Sandomierzu, w 1936 r. został przeniesiony do Modlina na dowódcę piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty.
W kampanii wrześniowej walczy jako dowódca piechoty 8 DP a następnie jako dowódca odcinka obrony "Zegrze", po czym odcinka obrony "Grochów", do kapitulacji 29 września 1939 r. bierze udział w obronie twierdzy modlińskiej. Po kapitulacji przebywa w niewoli niemieckiej, Oflag II D Gross-Born i Dösse, z której wychodzi w 1945 r. ze zrujnowanym zdrowiem. Żonie udaje się zaraz po wojnie wydostać go z Polski, odnaleźć go w Niemczech i przewieźć do II Korpusu PSZ we Włoszech. Ze względu na stan zdrowia dostaje przydział do biura historycznego.
W 1946 r. zostaje przeniesiony do Anglii a w 1948 zdemobilizowany. Podczas pobytu w Anglii poświęcił czasu swoim zamiłowaniom malarskim, którym w nielicznych wolnych chwilach zawodowego oficera oddawał się od młodości. Swoje prace wystawiał w Krakowie, Zakopanym i w "Zachęcie" w Warszawie, po wojnie także w Londynie. Był członkiem Związku Plastyków, Towarzystwa Sztuk Pięknych w Warszawie i Towarzystwa "Sztuka Podhalańska".
Był mężem (ślub 09.01.1922 r. w Warszawie) Marii Woysym Antoniewicz, wdowę po poległym na polu chwały oficerze. Jego dzieci, Anna i Ludwik, walczyły w powstaniu warszawskim, które przeżyły i także zdołały dołączyć do rodziców w Londynie, żona zmarła w Londynie 15.08.1987 r. i została pochowana u boku męża.
Zmarł w Londynie, został pochowany na londyńskim Cmentarzu South Ealing.




Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości z mieczami
Krzyż Ordereu Polonia Restituta (IV klasa)
Krzyż Ordereu Polonia Restituta (V klasa)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi

Źródła:

1.	Wiktor Krzysztof Cygan, "Oficerowe Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny", Wydawnictwo Barwa i Broń
2.	Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, "Generałowie Polski niepodległej",. Wydawnictwo Editions Spotkania, W-wa 1991