Ukończył czteroklasową szkołę prywatną, a następnie szkołę miejską. Powołany do armii rosyjskiej w roku 1916, ukończył szkołę podoficerską w Czelabińsku i rozpoczął służbę na froncie. W marcu 1918 roku wstąpił do III Korpusu Polskiego, a po jego rozbrojeniu przez Austriaków wrócił do kraju i zaciągnął się do Wojska Polskiego. W stopniu kapitana zweryfikowany 1 maja 1919 roku. Z grupą ochotników udał się do Lwowa, gdzie otrzymał przydział do pociągu pancernego "Piłsudczyk", w składzie jego załogi w roku 1919 walczył na froncie ukraińskim. W wojnie z bolszewikami brał udział jako dowódca plutonu i kompanii 41 pp. Uczestniczył w wielu bitwach, zapisując się chlubnie na wojennych kartach historii pułku.
Po zakończeniu działań służył do roku 1932 w 41 pp. W roku 1928 awansował do stopnia majora.
W roku 1939 wzięty do niewoli, osadzony w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.

źródło: K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 107.

Michał Hurczyn został powołany do 1 Pułku Strzelców Suwalskich (późniejszy 41 Suwalski Pułk Piechoty) w 1919 roku - był już w stopniu porucznika. Objął stanowisko dowódcy kompanii (przez dwa miesiące walk dowodził także batalionem). Dekretem z dnia 16 lutego 1921 roku odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V klasy. W styczniu 1922 roku otrzymał awans na kapitana. Rozkazem z dnia 6 maja 1922 roku odznaczony został Krzyżem Walecznych po raz 2,3 i 4. Otrzymał także Złoty Krzyż Zasługi. W 1925 roku odbył półroczne szkolenie młodszych oficerów piechoty w Chełmnie. W styczniu 1926 roku otrzymał tytuł wojskowego tłumacza na język litewski. Awansowany do stopnia majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1928 roku. W kwietniu 1928 roku przeniesiony do 63 Pułku Piechoty na stanowisko oficera sztabowego. Powrócił do suwalskiego pułku. W 1932 roku odszedł do 8 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.

"16 kwietnia 1920 r. pod Lidą, gdy kompania trafiła pod zabójczy ogień artylerii i kaemów nieprzyjaciela, w wyniku którego zginął dowódca kompanii i inni oficerowie, por. Hurczyn, sam będąc rannym, pod ogniem uporządkował kompanię i własnym przykładem przyczynił się do odparcia ataku nieprzyjaciela.
20 maja pod Kijowem, jako dowódca kompanii, mimo przeważających sił atakującego nieprzyjaciela, utrzymał przyczółek mostowy i zorganizował kontratak zakończony zdobyciem jeńców i 2 kaemów.
20 czerwca pod Owruczem, mimo odniesionej rany, umiejętnie dowodził kompanią, dając własnym żołnierzom osobisty przykład i utrzymał broniony odcinek.
15 sierpnia 1920 r. pod Borkowem, gdy nieprzyjaciel zepchnął z pozycji oddziały Dywizji Ochotniczej, wskutek czego skrzydło baonu, którym dowodził, zaczęło się również cofać pod silnym ogniem artylerii i kaemów nieprzyjaciela, wyskoczył z okopów, podbiegł na zagrożony odcinek, zatrzymał i uporządkował cofające się oddziały, co spowodowało utrzymanie bronionych pozycji.
Za czyny te odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl. nr 4380.

źródło: K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 107.