Polski inżynier, konstruktor lotniczy
Profesor nauk technicznych




Syn Stefana Sołtyka, nauczyciela, założyciela, dyrektora żeńskiej szkoły w Radomiu, zarządcy majątku ziemskiego Brześce k/Janowca n. Wisłą, szefa gabinetu dowódcy Armii Ochotniczej gen. Józefa Hallera, posła II RP w latach 1919?1927, senatora II RP w latach 1930?1935 i Ireny z domu Jotkiewicz.
Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu, a następnie w 1934 r. Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych jako konstruktor. Brał udział w rozwoju samolotu PZL 23 Karaś i wdrażaniu do produkcji samolotu PZL 46 Sum. W chwili wybuchu wojny zajmował stanowisko zastępcy głównego konstruktora PZL inż. Stanisława Praussa.
Uczestnik wojny obronnej we wrześniu 1939 r. , ewakuowany z Warszawy wraz z Bazą 1 pułku lotniczego, walczył pod Kockiem w Grupie Operacyjnej gen. F. Kleeberga w plutonie ppor rez. inż. dr. W. Billewicza w 8 kompanii lotniczej 180 pułku piechoty rezerwy 50 Dywizji Piechoty Rezerwy. Wzięty do niewoli uciekł z niej w Radomiu. Podczas wojny pracował w majątku rolnym Brześce k. Radomia. W tym czasie pogłębia swoje wiadomości techniczne, utrzymując kontakt ze swoimi profesorami.
Bezpośrednio po wojnie zorganizował Lotnicze Warsztaty Doświadczalne w Łodzi, gdzie powstają pod jego kierunkiem samoloty Szpak i Żak, a następnie zaawansowany konstrukcyjnie wojskowy szkolny Junak i akrobacyjny Zuch. Ostatnimi konstrukcjami LWD były samoloty: łącznikowy Żuraw oraz 10-miejscowy Miś, wykonane tylko jako prototypy.
Od 1951 r. główny konstruktor Instytutu Lotnictwa w Warszawie, zaprojektował Junak 3, sanitarną wersję CSS-13, nowoczesny metalowy samolot szkolny dla wojska TS-8 Bies.
W Ośrodku Konstrukcji Lotniczych WSK Warszawa-Okęcie zaprojektował pierwszy polski samolot odrzutowy TS?11 Iskra, oblatany 28 kwietnia 1960 r.