Kapelan Wojska Polskiego



Był uczniem Gimnazjum im. Józefa Piłsudskiego w Bielsku. Działał aktywnie w Sodalicji Mariańskiej i harcerstwie, uczestnik Światowego Zlotu Harcerstwa w Cambridge (Wlk. Brytania) w 1928 r.
Po ukończeniu kursów w szkole Podchorążych Piechoty w Zambrowie oraz stażu w 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie wstąpił do Seminarium Zagranicznego Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców w Potulicach k. Bydgoszczy. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk prymasa Polski ks. kard. Augusta Hlonda 3 czerwca 1939 roku.
W lipcu 1939 r. został powołany na kapelana 58 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu. Z Armią "Poznań" dotarł do Warszawy i w czasie jej obrony był kapelanem w szpitalu maltańskim. Został aresztowany przez Niemców i do listopada więziony na Pawiaku. Po wyjściu z więzienia zaangażował się w działalność konspiracyjną. Przez konspiracyjną Komendę Główną Organizacji Orła Białego został wysłany do Bielska, by stworzyć struktury organizacji.
Po dekonspiracji otrzymał rozkaz wyjazdu na Węgry. ponownie został aresztowany przez gestapo i więziony w Wiedniu, prawdopodobnie na jakiś czas osadzony w obozie koncentracyjnym. Zwolniony dzięki staraniom rodziny. Po powrocie do okupowanej Polski i kuracji zdrowotnej był duszpasterzem w parafii św. Mikołaja w Bielsku, a następnie rektorem w kościele w Dziedzicach. Wiosną 1942 r. mianowano go rektorem w kościele w Bystrej Krakowskiej, gdzie pełnił posługę do zakończenia wojny. Związał się z konspiracją niepodległościową. Służył jako kapelan oddziałom leśnym Śląska Cieszyńskiego, w tym oddziałowi kpt. Henryka Flamego "Bartek".
W związku z próbą aresztowania go przez UBP ukrywał się w Bystrej i Szczyrku, po czym dołączył do zgrupowania "Bartka". W uzgodnieniu z dowódcą zgrupowania Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) wyjechał do Niemiec, by zorganizować pomoc oddziałom NSZ i przerzucić je na Zachód.
W październiku 1945 r. bp polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina mianował księdza, kapelanem w Norymberdze, a płk Antoni Szacki, majorem i oficerem do spraw specjalnych Grupy Operacyjnej Zachód NSZ.
Po powrocie do kraju został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Państwowego.
W styczniu 1947 r. został przewieziony do Warszawy i osadzony w więzieniu przy ul. Rakowieckiej, gdzie został poddany torturom, a w styczniu 1948 r. Wojskowy Sąd Rejonowy skazał go na trzykrotną karę śmierci oraz przepadek mienia za usiłowanie zmiany przemocą ustroju państwa, dezercję, grabież oraz przekazanie tajemnic państwowych. Najwyższy Sąd Wojskowy odrzucił skargę obrońcy, a "prezydent" Bolesław Bierut odrzucił prośbę o ułaskawienie.
Został zastrzelony strzałem w tył głowy 10 marca 1948 r. o godz. 21.55 w mokotowskim więzieniu.
Ciało pochowano potajemnie w Dolinie Służewieckiej.