"Dowborczyk"
Szef Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWoj) II RP
Dowódca Saperów M.S.Wojsk II RP
Dowódca Broni Pancernych M.S.Wojsk II RP (1930-1935)
Dowódca saperów w Sztabie Naczelnego Wodza
Dowódca saperów I Korpusu Polskiego na Wschodzie (Związek Sowiecki)
Dowódca broni pancernej Armii Polskiej na Wschodzie (Związek Sowiecki)







Syn Władysława Kossakowskiego i Anny z domu Zacharenko.
Ukończył szkołę realną w Chersoniu, następnie studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
We Lwowie działał w Związku Walki Czynnej (ZWC) i w Związku Strzeleckim "Strzelec", ukończył kurs oficerski "Strzelca" i otrzymał znak oficerski "Parasol". Po ukończeniu studiów pracował w zakładach mechanicznych w Rosji. Powołany do Armii Imperium Rosyjskiego został skierowany do szkoły piechoty w Czugajewie, po jej ukończeniu jako chorąży pełnił służbę w rosyjskich oddziałach piechoty. Po rewolucji bolszewickiej w Rosji, przeszedł do oddziałów polskich, podejmując służbę w 2 kompanii telegraficznej 1 Pułku inżynierii I Korpusu Polskiego w Rosji, gen. J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył do rozbrojenia korpusu przez Niemców. Od maja 1918 r. działał w POW.
Po powrocie do kraju od 1918 r. działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), a następnie podjął służbę w Wojsku Polskim w 1 Pułku Telegraficznym i Oddziale Wywiadowczym w Łodzi. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w składzie 2 DP Legionów. W 1923 r. ukończył studia wojskowe we Francji.
W latach 1924-1925 był dowódcą puławskiego 2 Pułku Saperów Kaniowskich. W 1927 r. został szefem Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWoj), w latach 1930-1936 był dowódcą Broni Pancernych.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r., brał udział w przygotowaniach obrony Warszawy. Po zakończeniu kampanii, przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Brygady Strzelców do spraw motoryzacji. W 1941 r. brał równolegle udział w kursie wyższych dowódców armii sprzymierzonych w Brytyjskiej Wyższej Szkole Wojennej w Cumberly. W latach 1940-1944 był dowódcą saperów w Sztabie Naczelnego Wodza i I Korpusu Polskiego oraz broni pancernej Armii Polskiej na Wschodzie. Po przeszkoleniu we Włoszech został przerzucony do Polski w dniu 30 maja 1944 r., w trakcie operacji lotniczej "Most II". Po zrzucie był dowódcą Zakładów Produkcji Uzbrojenia KG AK /Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy)/.
Brał udział w Powstaniu Warszawskim W pierwszych dniach walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej, a później przeniesiony został do pionu produkcji uzbrojenia. We wrześniu 1944 został równocześnie dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej.
Po kapitulacji Powstania dostał się do niewoli i przebywał w niemieckich oflagach, XVIII-73 w Landwasser, IV C w Colditz, XVIII-317 C w Markt Pengau w Austrii.
Po wyzwoleniu z obozu zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i powrócił do Londynu.
Po demobilizacji powrócił do Polski. Pracował w biurach projektów. Dopiero w 1961 r. otrzymał świadczenie socjalne pozwalające na w miarę dostatnie warunki życia.
Zmarł w Warszawie, został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kw. A 2, rz. 3, gr. 13).




Odznaczenia



Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Znak oficerski "Parasol"
Odznaka "Znak Pancerny"
Krzyż Legii Honorowej IV klasy (Francja)
Order Korony Rumunii (IV klasa)
Order Gwiazdy Rumunii krzyż Komandorski
Order Korony Włoch Krzyż Komandorski
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Odznaka Łotewskiego Pułku Czołgów

Źródła:

1.	Jędrzej Tucholski "Cichociemni", Instytut Wydawniczy "Pax" W-wa, 1984
2.	Instytut Pamięci Narodowej