Polski literat pochodzenia żydowskiego
Poeta, dramatopisarz, felietonista, satyryk, prozaik
Przedstawiciel grupy "Skamandra"
Autor "Kronik tygodniowych"
Krytyk filmowy i teatralny
Jeden z autorytetów polskiej inteligencji
Działacz opozycyjny w latach PRL-u







Syn Stanisława, lekarza i Marii Eugenii z domu Goldman.
Ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej znalazł się w Rosji, a następnie powrócił do rodzinnej Warszawy. Współpracował z tygodnikiem satyrycznym "Sowizdrzał" jako rysownik. Debiutował w 1913 r. w czasopiśmie "Złoty róg". Od 1917 r. należał do redakcji "Pro arte et studio". Był inicjatorem założenia kawiarni przyszłych skamandrytów "Pod Pikadorem". Współtworzył czasopismo "Skamander". Jego pierwszy tomik poetycki "Sonety" ukazał się w 1918 r. Tworzył wiersze satyryczno-polityczne, kabaretowe. Był zwolennikiem pacyfizmu i antymilitaryzmu.
Od wczesnej młodości związany z Polską Partią Socjalistyczną (PPS), popierał działalność Józefa Piłsudskiego do czasów utworzenia obozu w Berezie Kartuskiej.
W czasie II Wojny Światowej udał się do Francji, a następnie do Londynu. Tam, w latach 1942-1946 redagował miesięcznik "Nowa Polska". Był również przewodniczącym w literackiej sekcji UNESCO. Został dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie.
Na początku lat 50 XX w. powrócił do Warszawy, był prezesem Związku Literatów Polskich (ZLP).
Odsunięty przez I Sekretarza KC PZPR Władysława Gomułkę od sprawowania funkcji publicznych, poświęcił się działalności na rzecz rozmaitych inicjatyw opozycyjnych w PRL. Z powodu działalności opozycyjnej jego dzieła wpisano na listę cenzorską, od 1970 r. publikował w "Tygodniku Powszechnym".
Zmarł w Warszawie w wyniku obrażeń i szoku powypadkowego, jakiego doznał po wypadku samochodowym, został pochowany z żoną Janiną Konarską Słonimską na Cmentarzu Leśnym w Laskach.