Polski polityk i działacz społeczny
Komendant II Brygady Legionów Polskich (VII 1916 ? II 1918)
Komendant Polowych Drużyn Sokolich (1913 r.)
Przewodniczący ZHP II RP
Harcmistrz ZHP II RP
Prezes Komitetu PCK








Syn Henryka Hallera von Hallenburga h. Haller (1831-1888), arystokraty, ziemianina, powstańca styczniowego i Olgi z domu Tretter (1847-1940).
Początkowo uczył się w gimnazjum niemieckim we Lwowie, po jego ukończeniu wstąpił do wojskowej Niższej Szkoły Realnej w Koszycach na Węgrzech a następnie do prestiżowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (Mährisch Weißkirchen). Studiował w Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Służył w Armii Monarchii Austro-Węgierskiej
W 1908 r. wystąpił z wojska i zaangażował się bardzo aktywnie w polską działalność społeczną na terenie Galicji, a głównie w organizację Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", spółdzielczość oraz w polski skauting. W 1913 roku wraz z kolegami opracował wzory oznak i terminów harcerskich, z których wiele obowiązuje do dzisiaj. Szczególny wkład wniósł w stworzenie Krzyża Harcerskiego.
Po wybuchu I wojny światowej współtworzył Legiony Polskie we Lwowie. Był naczelnym dowódcą Armii Polskiej "Błękitna Armia" we Francji. W 1918 r. oddziały Armii pod Jego dowództwem walczyły z Niemcami na froncie zachodnim w Wogezach i Szampanii.
Do czerwca 1919 r., wraz całym sprzętem, "Błękitna Armia" została przetransportowana do Polski, w większości tranzytem kolejowym przez Niemcy, a także drogą morską przez Gdańsk. Nowoczesna broń, a zwłaszcza samoloty i czołgi, wydatnie wzmocniły odradzające się po odzyskaniu niepodległości Wojsko Polskie.
Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej w 1919 r. wraz z częścią swojej armii. 15.06.1919 r. został przeniesiony na granicę niemiecką i mianowany dowódcą Frontu Południowo Zachodniego, na wypadek wojny z Niemcami. 10.02.1920 r. w Pucku dokonał symbolicznego zaślubienia Polski z Bałtykiem. Był dowódcą frontu północnego, który w 1920 r. odegrał istotna rolę w odparciu bolszewików spod Warszawy.
W 1922 r. został wybrany na posła do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z ówczesnymi przepisami musiał zawiesić swoją służbę żołnierza zawodowego. Jednak już w następnym roku, po zrzeczeniu się mandatu, powrócił do wojska na stanowisko Generalnego Inspektora Artylerii. Często krytykował Józefa Piłsudskiego. Po przewrocie majowym 1926 r. został zwolniony ze służbywojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1936-1939 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy. Od 1936 r. wraz z gen. Władysławem Sikorskim, Ignacym Janem Paderewskim i Wincentym Witosem współtworzył antysanacyjny Front Morges.
Po kampanii wrześniowej 1939 r. przedostał się przez Rumunię do Francji. Tam oddał się do dyspozycji gen. Władysława Sikorskiego, szefa tworzonego na emigracji rządu Rzeczypospolitej. W latach 1940-1943 pełnił w nim funkcje ministra oświaty.
Po zakończeniu II wojny Józef Haller zdecydował się pozostać na emigracji i osiedlił się na stałe w Londynie.
Był żonaty z Aleksandrą z domu Sala (ślub 1903 r.), mieli syna Eryka Marię (1906-?).
Zmarł w Londynie, został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury w Londynie. W 1993 r. z inicjatywy polskich harcerzy jego prochy wróciły do kraju i spoczęły w krypcie w kościele garnizonowym św. Agnieszki w Krakowie.





Odznaczenia



Order Orła Białego
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari ( IV klasa)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Wojskowy Medal Zasługi (Austro-Węgry)
Order Żelaznej Korony III Klasy (Austro-Węgry)
Krzyż Żelazny II Klasy (Niemcy)
Krzyż Wolności II klasy (Estonia)
Legia Honorowa II klasy (Francja)
Krzyż Wojenny (Francja)
Order Korony Włoch II klasy (Włochy)
Medal Międzysojuszniczy ?Médaille Interalliée?
Order św. Sawy I klasy (Jugosławia)