Polski dowódca wojskowy





Syn Józefa Zulaufa i Marii z domu Małuszyńska.
Ukończył szkołę realną, a następnie studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej. W latach 1909-1913 działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim.
Po wybuchu I wojny światowej, został dowódcą kompanii w 2 PP Legionów Polskich, od VII 1915 r. w 4 Pułku Piechoty.
Podczas walk pod Optową, 6 VIII 1916 r. został ranny w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej, z której jednak udało mu się zbiec. W wyniku kryzysu przysięgowego trafił do armii austriackiej, lecz mimo to prowadził działalność niepodległościową w ramach lwowskiej POW. We wrześniu 1918 r. został wysłany do 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego na Kubaniu. Po powrocie do Polski, w okresie od listopada 1918 r. do stycznia 1919 r., brał udział w walkach w obronie Lwowa. 11 V 1919 r. objął dowództwo 4 PP Legionów Polskich na froncie. Dnia 1 X 1919 r. został dowódcą garnizonu radomskiego. Następnie kolejno był dowódcą 28 Pułku Strzelców Kaniowskich oraz 19 PP. W latach 1926-1927 dowodził 3 Pułkiem Piechoty, a następnie do 1930 r. piechoty dywizyjnej w 5 Dywizji Piechoty. W kwietniu 1930 r. przybył do Kielc, gdzie przejął dowództwo 2 Dywizji Piechoty Legionów Polskich. W 1937 r. został przeniesiony do Lwowa na stanowisko dowódcy 5 Dywizji Piechoty.
Po wybuchu II wojny światowej objął dowodzenie Grupy Operacyjnej, której zadaniem była obrona twierdzy Modlin oraz linii rzeki Narew do miejscowości Zegrze. 14 IX 1939 r. został dowódcą obrony warszawskiej Pragi. Po kapitulacji Warszawy poszedł do niewoli niemieckiej wraz z pozostałymi wyższymi dowódcami. Przebywał w oflagach, VII A Murnau i X A Itzehoe. W niewoli pełnił funkcję starszego obozu w Itzehoe i prowadził tam działalność konspiracyjną jako komendant obozowego ruchu oporu.
Zmarł w Oflagu VIIA Murnau (Bawaria).
Był mężem Zofii z domu Stesłowicz (ur. 13.05.1901 r., zm. 30.08.1940 r. na Morzu Kaspijskim w drodze z Krasnowodska do Iranu), mieli dwoje dzieci, syna Mariana Adama i córkę Irenę. W latach II wojny światowej rodzeństwo pełniło służbę w Armii Polskiej gen. Andersa na Wschodzie.
Zmarł w Oflagu VII A Murnau.



Odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi

Źródła:

1.	Mierzwiński Zbigniew, Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990