Polski dowódca wojskowy
Dowódca I Korpusu Wojska Polskiego (Bobrujsk 1917 r.)
Naczelny dowódca Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim
Głównodowodzący Powstania Wielkopolskiego (1918/1919)
Organizator Wojsk Wielkopolskich





Syn Romana Muśnickiego, właściciela Garbowa, pochodzącego z litewskiego rodu Dowborów i Antoniny z domu Wierzbicka.
Naukę rozpoczął w gimnazjum w Radomiu, jednak wstąpił do korpusu kadetów w Petersburgu, a następnie został uczniem konstantynowskiej szkoły wojskowej, którą ukończył w 1888 r. W latach 1899–1902 studiował w rosyjskiej Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Po ukończeniu Akademii brał udział w kampanii rosyjsko-japońskiej jako oficer I Korpusu Syberyjskiego. W czasie I wojny światowej uczestniczył w bitwie pod Przasnyszem jako dowódca 14 pułku strzelców syberyjskich.
W 1915 r. walczył nad Dźwiną, a w 1916 r. pod Rygą. Związany z Narodową Demokracją. W opozycji do polityki Józefa Piłsudskiego. Zorganizował I Korpus Polski w Rosji, w 1917 r. mianowany jego dowódcą, od lutego 1918 r. wódz naczelny Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie. Zamierzał przetransportować cały korpus wraz z bronią do Polski, jednak na skutek sprzeciwów Niemców Rada Regencyjna zmuszona została do jego demobilizacji. W czerwcu 1918 r. został w pobliżu Bobrujska otoczony przez Niemców i zmuszony do złożenia broni. Po tym wydarzeniu, powrócił do Polski i zamieszkał w Staszowie pod Sandomierzem.
W dniu 6 stycznia 1919 r. otrzymał wezwanie od Naczelnej Rady Ludowej do objęcia dowództwa na powstaniem wielkopolskim, oficjalnie stanowisko dowódcy przejął 16 stycznia. Kontynuował on organizację Armii Wielkopolskiej, zamierzał sformować 50-60 tysięczną armii w oparciu o oddziały powstańcze oraz regularny pobór do wojska. Jako dowódca popierał idee rozszerzenia powstania na Pomorze i ofensywę w kierunku Gdańska, przeprowadził proces integracji Armii Wielkopolskiej z resztą Wojska Polskiego, pozostając faktycznym jej dowódcą jako dowódca Frontu Wielkopolskiego.
Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej oddał się do dyspozycji Marszałka Józefa Piłsudskiego, który chciał Mu powierzyć dowództwo armii południowej pod Lwowem, jednak odmówił, odmówił także przyjęcia stanowiska dowódcy 4 Armii, a w sierpniu tego roku stanowiska dowódcy Frontu Południowego wobec czego w dniu 06.10.1920 r. został przeniesiony do rezerwy a następnie w stan spoczynku i osiadł w Lusowie (wieś w woj. wielkopolskim, pow. poznański, gm. Tarnowo Podgórne, nad Samą, a następnie w Batorowie koło Poznania. Jako zwolennik apolitycznej armii i przeciwnik Józefa Piłsudskiego, podczas "zamachu majowego" opowiedział się po stronie Prezydenta RP.
Zmarł w Batorowie, został pochowany w Lusowie. Przy dolnej części nagrobka stoją dwie urny, wypełnione ziemią katyńską i palmirską, gdyż właśnie tam zginęły dwie córki generała, Janina Lewandowska, z domu Dowbor-Muśnicka, była jedyną kobietą zamordowaną przez Sowietów w Lesie Katyńskim.





Odznaczenia



Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)
Order św.Anny z Mieczami I klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św.Stanisława z Mieczami I klasy (Imperium Rosyjskie)
Szabla św. Jerzego (Imperium Rosyjskie)
Order Wojenny św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Miecze do Orderu św. Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny z Mieczami II klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierz z Mieczami i Kokardą IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny z Mieczami i Kokardą III klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława z Mieczami II klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława z Mieczami i Kokardą III klasy (Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Order Łaźni III klasy (Wielka Brytania)
Order Korony Włoch III klasy (Włochy)
Krzyż Wolności II klasy (Estonia)
Order Pogromcy Niedźwiedzia II klasy (Łotwa)
Order Podwójnego Smoka 3. stopnia III klasy (Chiny)
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”