Polski dowódca wojskowy
Dowódca I Obwodu Śródmieście w Warszawskim Okręgu AK
Dowódca Grupy Śródmieście Północ "Radwan" w czasie Powstania Warszawskiego





Syn Józefa Pfeiffera, właściciela kamienicy w Łodzi i Karoliny z domu Franz, pochodził z łódzkiej rodziny mieszczańskiej.
Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnej Łodzi, gdzie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum, był jednym z założycieli Polskiej Organizacji Skautowej, późniejszego Związku Harcerstwa Polskiego i tajnej organizacji gimnazjalnej "Samopomoc Koleżeńska", pomagającej w nauce języka polskiego i historii Polski oraz kolportażu książek patriotycznych, zabronionych przez carską cenzurę.
Podczas I wojny światowej był początkowo żołnierzem 1 PP Legionów Polskich, przeniesiony następnie do 5 PP. Brał udział w większości bitew stoczonych przez I Brygadę, został ranny pod Ciemną. Po zakończeniu działań wojennych włączył się do pracy konspiracyjnej w zdelegalizowanym harcerstwie oraz tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), jako komendant Obwodu w Okręgu Łódź, w 1918 r. na czele starszych harcerzy brał udział w rozbrajania oddziałów niemieckich w Łodzi.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. pełnił służbę wojskową w 5 PP Legionów, w jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie 1920 r. pozostał w Wojsku Polskim, jako oficer kierował Przysposobieniem Wojskowym (PW) w Krakowie, był organizatorem licznych obozów szkoleniowym PW w różnych regionach kraju. W latach 20 XX w. ukończył studia w Szkole Nauk Politycznych przy Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Był delegatem ministra spraw wojskowych do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1936 r. powołany na stanowisko z-cy d-cy 54 PP Strzelców Kresowych w Tarnopolu. W sierpniu 1939 r. przeniesiony na stanowisko dowódcy samodzielnego batalionu fortecznego "Mikołów", na prawach dowódcy pułku.
Po klęsce kampanii wrześniowej 1939 r. włączył się w pracę konspiracyjną, został członkiem Służby Zwycięstwu Polski (SZP), z ramienia której objął stanowisko z-cy komendanta Okręgu Łódź. Zagrożony aresztowaniem przez Gestapo przeniósł się do Warszawy. W KG SZP otrzymał przydział do Oddziału I Organizacyjnego, w którym miał zajmować się rozpoznaniem powstających organizacji konspiracyjnych.
Po przekształceniu SZP w Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). W KG ZWZ, z polecenia paryskiej centrali, rozpoczęły się czystki personalne, polegające na odsuwaniu z ważnych stanowisk dawnych legionistów, jako następstwo dojścia do władzy stronnictw politycznych wrogich "sanacji". W zaistniałej sytuacji odszedł z KG ZWZ i w lutym 1940 r. rozpoczął pracę nad organizacją Grupy Wojsk Polskich "Edward", znanej też pod nazwą Bojowej Organizacji Wschód. Zapleczem politycznym był Obóz Polski Walczącej, utworzony na Węgrzech z inicjatywy byłego ministra w ostatnim gabinecie przedwrześniowym, Juliana Piaseckiego. Grupa Wojsk Polskich "Edward", jako organizacja kadrowa, opierała się na żołnierzach dawnego 5 PP Legionów. Od 1942 r. GWP "Edward" została formalnie podporządkowana KG ZWZ, lecz właściwe scalenie z AK nastąpiło dopiero w marcu 1944 r., w AK objął stanowisko komendanta Obwodu I Śródmieście Okręgu Warszawskiego AK.
W Powstaniu Warszawskim dowodził Grupą Śródmieście Północ "Radwan". 20.09.1944 r. został dowódcą 28 Dywizji Piechoty AK im. Stefana Okrzei. Po kapitulacji Powstania trafił do KL Bergen-Belsen.
Po wojnie pozostał na emigracji.
Zmarł w Londynie, został pochowany na Cmentarzu Starym w Łodzi przy ulicy Ogrodowej.




Odznaczenia



Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Order Lech Plasis III klasy (Łotwa)

Źródła:

1.	Tadeusz Kryska Karski, Stanisław Żurakowski Generałowie Polski niepodległej, Warszawa, Editions Spotkania, 1991
2.	Adam de Michelis, Alicja Rudniewska, "Pod rozkazami "Konrada", Oficyna Wydawnicza "Volumen", Warszawa 1993
3.	Muzeum Powstania Warszawskiego