Polski dowódca wojskowy



Syn Jakuba Raczyńskiego i Ludwiki z domu Maxymowicz, wnuk powstańca z 1848 r. i 1863 r.
Absolwent III Gimnazjum Klasycznego im. Jana Sobieskiego w Krakowie z 1909 r., następnie podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1911-12 pracował zawodowo, jako sekretarz w banku czeskim w Krakowie.
Na przełomie lat 1912/13 odbył obowiązkową służbę wojskową w CiK Armii Austro-Węgierskiej. Od 1912 r. był członkiem tajnej Armii Polskiej, Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS), od marca 1914 r. adiutant komendy okręgu PDS w Krakowie.
Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej, brał udział w walkach na froncie wschodnim. Został ranny pod Bełżcem, zbiegł z lazaretu, żeby wstąpić do Legionów Polskich Piłsudskiego, gdzie został dowódcą 3 kompanii w IV batalionie. Przeszedł cały szlak bojowy Legionów Polskich. Po "kryzysie przysięgowym" został zwolniony z Legionów i internowany w Beniaminowie. Od 1 maja 1918 r. służył w podporządkowanej dowództwu niemieckiemu Polskiej Sile Zbrojnej (Polnische Wehrmacht) jako dowódca III batalionu. W listopadzie 1918 r. brał czynny udział w rozbrajaniu wojsk niemieckich.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r, wstąpił do nowo formującego się Wojska Polskiego, został szefem sztabu grupy operacyjnej gen. Berbeckiego, walcząc na froncie wojny polsko-bolszewickiej do lutego 1919 r. Od 01.03.1919 r. był szefem sztabu I Brygady Piechoty Legionów, po czym organizował i został komendantem Obozu Szkół Podoficerskich w Dęblinie, a potem w Ostrowi-Komorowie. W 1920 r. był dowódca 105 PP Rezerwy, a potem organizatorem i komendantem Centralnej Szkoły Podoficerów Piechoty nr 1 w Biedrusku i Chełmnie. W 1921 r. został oddelegowany do dyspozycji wojsk Litwy Środkowej dowodził kolejno wileńskim, późniejszy 85 PP i kowieńskim, później 77 PP. W latach 1922-25 dowódca 18 PP w Sierniewicach, w latach 1925-27 dowódca IV Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) w Czortkowie, w latach 1927-37 dowódca 4 Dywizji Piechoty w Toruniu, a od 1937 r. dowódca broni pancernej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Ukończył wyższe studia wojskowe w Wersalu (Francja), Warszawie Rembertowie. Został osadnikiem wojskowym w osadzie Antonowo gmina Postawy.
Był mężem Jadwigi z domu Jarosz, mieli syna Stefana (1918-1942), jako oficer sztabu obrony Warszawy brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., potem przedostał się do W. Brytanii, gdzie został pilotem 307 dywizjonu myśliwców w Exeter, zginął 14.02.1942 r. w wypadku lotniczym, został pochowany na Cmentarzu Higher w Exeter hr. Devon (Anglia).
Zmarł na zawał serca w hotelu "Eden" w Berlinie podczas pobytu wycieczkowego z okazji wystawy samochodowej, został pochowany na stołecznych Wojskowych Powązkach.



Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)