Polski dowódca wojskowy





Syn Józefa, woźnego sądowego i Urszuli z domu Skoczylas.
Ukończył szkołę realną, od 1912 r. był w Związku Strzeleckim oraz organizacji "Promień" w Krośnie.
W latach 1914?1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie w 2 PP Leg. i 6 PP Leg.
Po "kryzysie przysięgowym", od września 1917 r. znajdował się w Polskim Korpusie Posiłkowym (PKP), a w marcu 1918 r. został internowany w Marmarosz Szighet (Węgry).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r.wstąpił do Wojska Polskiego. W latsch 1918?1920 w czasie wojny polsko-bolszewickej brał udział w walkach pod Lwowem, gdzie został ranny, następnie był dowódcą grupy w 13 i w 12 Dywizji Piechoty oraz dowódcą 144 Pułku Strzelców Kresowych (144 PSK). Od 31.12.1920 r. pełnił obowiązki dowódcy, a następnie został dowódcą 71 PP w Zambrowie. W 1921 r. ukończył kurs dowódców w Warszawie, a w 1923 r. kurs dowódców pułków w Rembertowie.
W 1925 r. został zastępcą komendanta m. st. Warszawy i na tym stanowisku zastał go "przewrót majowy", pełnił faktycznie obowiązki komendanta miasta pod nieobecność właściwego komendanta gen. Stefana Suszyńskiego. Poparł legalne władze II RP, przeciwstawiając się tym samym Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu, został aresztowany w gmachu Komendy Miasta, zwolniono Go na oficerskie słowo honoru, że nie weźmie udziału w dalszych walkach. W latach następnych zajmował stanowiska o charakterze administracyjno-organizacyjnym i porządkowym.
W 1931 r. objął dowództwo 56 PP w Krotoszynie, skąd przeniesiony został na dowódcę 18 PP w Skierniewicach. Dnia 19.03.1935 r. przeszedł do dowództwa brygady Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) "Wilno". W okresie międzywojennym ukończył również kurs pilotażu i kurs gazowy.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. był dowódcą obrony przeciwlotniczej Armii "Kraków", ewakuował się wraz podległymi mu pododdziałami artylerii plot. do Dęblina, następnie objął dowództwo nad zorganizowanym przez siebie oddziałem przeciwdywersyjnym. Potem przeniósł się z oddziałem do Puław, by w drugiej dekadzie września, objął funkcję dowódcy improwizowanego zgrupowania piechoty i brało udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. 23.09.1939 r. pod Wereszczycą grupa została rozbita przez czołgi niemieckiej 2 Dywizji Pancernej.
W czasie okupacji niemieckiej zgłosił się do Organizacji Orła Białego (OOB). Został pierwszym zastępcą komendanta głównego OOB ppłk dypl. Kazimierza Pluty Czachowskiego, odpowiadał za kontrolę organizacji w terenie. Po scaleniu OOB ze Związkiem Walki Zbrojnej (ZWZ) współpracował z Biurem Informacji i Propagandy (BiP) Obszaru Kraków-Śląsk.
W kwietniu 1941 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony transportem z Krakowa do KL Auschwitz. W obozie przebywał pod fałszywym nazwiskiem Józef Czyżewski, 03.07.1941 r. został osadzony w bunkrze bloku 11 (blok śmierci).
Zginął rozstrzelany na dziedzińcu Bloku Nr 11 pod ścianą śmierci.





Odznaczenia



Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi