Polski dowódca wojskowy
Współtwórca SZP/ZWZ/AK
Ostatni Komendant Główny Armii Krajowej
Komendant Główny NIE
Więziony przez NKWD w Brygidkach we Lwowie (1941), na Łubiance w Moskwie (1941 i 1945), w Lefortowie w Moskwie (1941 i 1945) oraz na Butyrkach w Moskwie (1945-46)




Syn Błażeja Okulickiego (Kicka), rolnika i Anny domu Korcyl.
Początkowo uczył się w szkole powszechnej w Okulicach. Następnie pobierał nauki w gimnazjum w Bochni. W maju 1913 r. przystępuje w Bochni do Związku Strzeleckiego i rozpoczyna kursy podoficerskie zakończone zdaniem w 1914 r. egzaminu. Wstępuje do Legionów Polskich, 3 PP II Brygady na stanowisku strzelca, bierze udział w walkach pod Kosiuchnówką oraz broni Reduty Piłsudskiego.
Uczestnik wojny Polski z Ukrainą 1918-1919 oraz Rosją bolszewicką 1920 r. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zostaje zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Służy w odrodzonym Wojsku Polskim na róznych stanowiskach jako, oficer Sztabu Głównego WP, wykładowca taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, twórca Planu "Wschód" na wypadek wojny z ZSRR.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. walczy na froncie polsko-niemieckim, był obrońcą Stolicy, dowódcą szturmowego Zgrupowania nazwanego Jego imieniem. W czasie okupacji niemieckiej zostaje Komendantem Okręgu Łódzkiego SZP/ZWZ, poszukiwany listem gończym przez Sicherheitspolizei, następnie pełni funkcję Komendanta ZWZ okupacji sowieckiej, na tym stanowisku zostaje aresztowany przez NKWD w 1941 r. i otrzymuje wyrok śmierci.
Po utworzeniu Armii Polskiej na Wschodzie zostaje jej Szefem Sztabu, następnie dowódcą 7 DP PSZ na Zachodzie. Potem obejmuje odpowiedzialne i ważne stanowisko Komendanta Bazy Przerzutowej i Ośrodka Wyszkolenia Cichociemnych w Bazie nr 10 „Impudent”. Jako "cichociemny" po zaliczeniu specjalistycznych szkoleń zostaje zrzucony na spadochronie do Polski. W strukturach podziemia niepodległościowego zostaje Szefem Operacji KG AK, w czasie Powstania Warszawskiego jest Szefem Sztabu Powstania.
Po kapitulacji Powstania zostaje mianowany Komendantem Armii Krajowej, potem organizacji NIE.
Porwany przez NKWD, skazany w "procesie szesnastu" w Moskwie, więziony na Brygidkach, Łubiance, Lefortowie, Butyrkach i torturowany przez NKWD, zamordowany przez Rosjan, którzy dopuścili się tym morderstwem zbrodni przeciwko ludzkości. Ciało gen. Okulickiego zostało spalone w krematorium NKWD, winni zbrodni nie zostali nigdy ukarani.
Był żonaty (ślub 10.07.1922 r.) z Władysławą z domu Jabłońska (1910-1989), mieli syna Zbigniewa
urodzonego 17.02.1924 r. w Kielcach, zginął 08.07.1944 r. pod Osimo k/Ankony we Włoszech, jako sierżant podchorąży 1 Pułku Artylerii 2 Korpusu, żona Generała nie mogąc wrócić do Polski, zmuszona przez władze PRL do emigracji, mieszkała w Londynie aż do śmierci.
Symboliczna mogiła Generała znajduje się na Cmentarzu Wojskowy na Powązkach w Warszawie (kw. A 26, przy pomniku "Gloria Victis").






Odznaczenia



Order Orła Białego (pośmiertnie)
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)]
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Gwiazda Wytrwałości
Legia Zasługi II klasy (pośmiertnie, USA)

Źródła:

1.	Jędrzej Tucholski "Cichociemni", Instytut Wydawniczy "Pax" W-wa, 1984
2.	Norman Davies "Powstanie ’44" Wydawnictwo "Znak", Kraków 2008
3.	Janusz Kurtyka, Jacek Pawłowicz, "Generał Leopold Okulicki 1898-1946", Warszawa 2010, IPN, ​
4.	Zbigniew Mierzwiński "Generałowie II Rzeczypospolitej" Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia
5.	Tadeusz Jurga "Obrona Polski 1939" Instytut Wydawniczy "Pax" W-wa, 1990
6.	Andrzej Krzysztof Kunert "Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945" Instytut Wydawniczy "Pax W-wa, 1987
7.	Janusz Kurtyka "Z dziejów agonii i podboju. Prace zebrane z zakresu najnowszej historii Polski