Polska pianistka
Pedagog
Laureatka XI nagrody IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1949)





Urodziła się w rodzinie muzyków amatorów.
Muzyki zaczęła się uczyć w czwartym roku życia, mając sześć lat pobierała regularne lekcje gry na fortepianie.
Początkowo prywatnie, a następnie w toruńskim Konserwatorium Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego. W wieku ośmiu lat rozpoczęła występy publiczne. W 1934 r. uczestniczyła w Konkursie Muzycznym Młodocianych Talentów w Warszawie, uzyskując nagrodę i dyplom uznania. W końcu 1939 r. rodzina pianistki przeniosła się do Krakowa, gdzie na tajnych kompletach uzupełniała wykształcenie ogólne oraz podejmowała różne prace zarobkowe.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. została studentką Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Po uzyskaniu dyplomu rozpoczęła rozwijać działalność koncertową, występując z orkiestrami filharmonicznymi Krakowa, Katowic i Warszawy. W czerwcu 1948 r. otrzymała I nagrodę na Ogólnopolskim Eliminacyjnym Konkursie Chopinowskim, a rok później została laureatką XI nagrody IV Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie. Działalność pedagogiczną rozpoczęła w 1964 r. w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Od 1966 r. do emerytury prowadziła klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, piastując jednocześnie w latach 1972-1973 funkcję rektora oraz w latach 1972-1996 kierownika Katedry Fortepianu.
Brała udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych w Anglii, Bułgarii, Czechosłowacji, Holandii, Jugosławii, Niemczech, Rumunii, Japonii oraz w Polsce. Była jurorem krajowych i zagranicznych konkursów pianistycznych.
Zmarła w Warszawie, została pochowana w Alei Zasłużonych na stołecznych Wojskowych Powązkach.