Polski dwódca wojskowy
Kawalerzysta
Dowódca dywizjonu kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza "Niewirków" (Pułk KOP "Zdołbundów")




Syn Adama Kryńskiego, operatora niemego kina w Lubartowie i Anny z domu Majewska.
Po ukończeniu gimnazjum w Lubartowie, w 1915 r. uciekł z wraz bratem do Legionów i rozpoczął służbę w I Brygadzie jako szeregowiec, następnie został dowódcą sekcji. Po "kryzysie przysięgowym" w 1917 r. pod przybranym nazwiskiem działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstąpił do 1 Pułku Szwoleżerów w stopniu podchorążego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został ranny w walkach pod Mińskiem Litewskim. Po zdaniu matury w gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie w 1921 r. nadal służył w macierzystym pułku otrzymując kolejne awanse. Z początkiem 1931 r. został adiutantem do spraw specjalnych Marszałka Józefa Piłsudskiego w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych, w tym tez roku wspólnie z dowódcą pułku pułkownikiem Janem Karczem opracował "Zarys historii wojennej 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego". W 1934 r. został dowódcą Szwadronu Szkolnego Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. W 1937 r. objął dowództwo dywizjonu szkolnego kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza "Niewirków".
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r., po wkroczeniu sowieckiej Armii Czerwonej, na czele dyonu wycofywał się na zachód i dołączył do Podlaskiej Brygady Kawalerii, w szeregach tej jednostki walczył w bitwie pod Kockiem.
Po kapitulacji został przez Niemców osadzony w Oflagu VIIA w Murnau (Bawaria). Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku udał się do Włoch gdzie w czerwcu 1945 r. wstąpił do 6 Pułku Pancernego "Dzieci Lwowskich", następnie w styczniu 1946 r. objął stanowisko z-cy d-cy 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich funkcję tą pełnił kwietnia 1947 r.
Po demobilizacji w 1947 r. powrócił do Polski. Po wojnie osiadł wraz z rodziną w Toruniu. Do emerytury pracował w cukrownictwie i melioracji, w międzyczasie na Szkole Gównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) uzyskał tytuł inżyniera rolnika.
Był mężem (ślub 1925 r.) Heleny z domu Bogusławska h. Jastrzębiec, mieli dwie córki, Annę (1927-) i Ewę (1931-).
Zmarł w Toruniu, został pochowany na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu



Odznaczenia


Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Krzyż Niepodległości
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)