Polski dowódca wojskowy
Dowódca III Brygady Legionów (1914-1916).
Komendant Legionów
Szef Sztabu Generalnego WP
Dowódca Frontu Litewsko-Białoruskiego
Dowódca Frontu Północno-Wschodniego
Dowódca 4 Armii (1920 r.)
Minister Spraw Wojskowych (1923 r.)





Syn Jana Kantego Remigiana hr. Szeptyckiego i Zofii Ludwiki Cecyli Konstancji Szeptyckiej hr. Fredro herbu Bończa, córki Aleksandra hr. Fredry herbu Bończa.
Uczył się w Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie, gdzie w 1885 r. zdał z odznaczeniem maturę.
Następnie rozpoczął naukę w oddziale artylerii Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling (Austria). Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 3 Dywizjonu Artylerii Polowej w Jarosławiu. W 1890 r. został skierowany do Wyższej Szkoły Jazdy (Reitlehren institut) w Wiedniu, po ukończeniu której dostał przydział do 10 Brygady Artylerii w Przemyślu. Funkcję tę sprawował do 1894 r., kiedy to wstąpił do Szkoły Wojennej (Akademii Sztabu Generalnego). Po ukończeniu Akademii został mianowany adiutantem 53 Brygady Piechoty w Koszycach. W latach 1904-1905 był attaché wojskowym w głównej kwaterze rosyjskiej w Mandżurii. Na froncie rosyjsko ? japońskim przebywał w różnych oddziałach liniowych. Po powrocie z wojny w 1906 r. został mianowany szefem sztabu 3 Dywizji Kawalerii w Wiedniu. W latach 1911-1914 był attaché wojskowym w Rzymie.
Podczas I wojny światowej I wojny światowej został początkowo przydzielony do Oddziału Operacyjnego Naczelnego Dowództwa Armii Monarchii Austro-Węgierskiej. W czerwcu 1916 r. uzyskał na własna prośbę przydział do Legionów Polskich, od lipca 1916 r. do października 1916 r. był dowódcą III Brygady Legionów Polskich, następnie do kwietnia 1917 roku komendantem całości Legionów. Od czerwca do października 1918 r., na froncie włoskim, dowodził 85 Brygadą Ochrony. Od października 1918 roku dowodził podległą dowództwu niemieckiemu Polnische Wehrmacht (Polskim Wojskiem)
Do Wojska Polskiego wstąpił w 1918 r. po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Rada Regencyjna mianowała go inspektorem generalnym broni oraz powierzyła mu tymczasowo dowództwo nad wszystkimi oddziałami Wojska Polskiego na obszarze byłej okupacji austro-węgierskiej, a także tej części Galicji, która znajdowała się pod polską władzą. 16.11.1918 r. Józef Piłsudski mianował go szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Funkcję sprawował do 13.03.1919 r., kiedy to na własną prośbę został dowódcą Litewsko-Białoruskiej Dywizji Strzelców przekształconej w Front Litewsko-Białoruski, po reorganizacjach został dowódcą 4 Armii, operującej wówczas na odcinku Polesia i Berezyny.
W wojnie 1920 r. był dowódcą 4 Armii a następnie Frontu Północno-Wschodniego. Na tym ostatnim stanowisku prowadził walki odwrotowe do 30.07.1920 r., 01.08. 1920 r. zmuszony został odejść ze stanowiska wskutek ciężkiej choroby oraz nieporozumień z Józefem Piłsudskim. Po zawarciu pokoju, przyjął w marcu 1921 roku stanowisko szefa Inspektoratu Armii nr IV w Krakowie. W 1922 r. dowodził oddziałami WP, zajmującymi przyznaną Polsce część Śląska. Na stanowisku inspektora armii w Krakowie pozostawał do czasu powołania go na stanowisko ministra spraw wojskowych, funkcję tą sprawował d czerwca do grudnia 1923 r. Po zmianie rządu powrócił na stanowisko inspektora armii w Krakowie. Od 24.11.1922 r. był także członkiem Kapituły Orderu Virtuti Militari. W trakcie przewrotu majowego mianowany przez prezydenta II RP Stanisława Wojciechowskiego dowódcą wojsk wiernych rządowi poza stolicą. Po przewrocie majowym 30.06.1926 r. przeszedł w stan spoczynku.
Po zakończeniu II wojny światowej mając 78 lat został przyjęty do służby czynnej w Wojsku Polskim, przeniesiony w stan spoczynku i wyznaczony na stanowisko prezesa Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Stanowisko to piastował w latach 1946?1950.
Był dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy 07.06.1905 r. poślubił Marię Józefinę księżną Sapieha-Kodeńską z Krasiczyna herbu Lis (1884-1917), córkę Leona Pawła Adama księcia Sapiehę-Kodeńskiego z Krasiczyna herbu Lis i Teresy Elżbiety Marii księżnej Sanguszko-Kowelskiej herbu Pogoń Litewska, córki Pawła Romana księcia Sanguszko-Kowelskiego herbu Pogoń Litewska. po raz drugi związek zawarł ze Stanisławą Olizar herbu Chorągwie (1899-?), córką Jana Olizar herbu Chorągwie i Ady Berezowskiej herbu Sas, córki Alojżego Berezowskiego herbu Sas.
Zmarł w Korczynie, został pochowany na cmentarzu w Korczynie, której był ostatnim właścicielem.





Odznaczenia



Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Komandorski Legii Honorowej
Order Łaźni III klasy (Wielka Brytania)
Krzyż oficerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Cesarstwo Austro-Węgierskie)
Order Żelaznej Korony (Cesarstwo Austro-Węgierskie) II i III klasy z dekoracją wojenną
Order Leopolda (Cesarstwo Austro-Węgierskie) III klasy z dekoracją wojenną
Krzyż Zasługi Wojskowej (Cesarstwo Austro-Węgierskie) III klasy z dekoracją wojenną (dwukrotnie)
Order Zasługi Czerwonego Krzyża (Cesarstwo Austro-Węgierskie)
Krzyż Wojskowy Karola (Cesarstwo Austro-Węgierskie)
Order Korony Prus (Prusy) II klasy
Krzyż Żelazny (Prusy) II klasy
Order Zasług Wojskowych (Wirtembergia) II klasy
Order Świętego Jerzego (Bawaria) II klasy
Order Zasługi Wojskowej (Bawaria) II klasy
Order św. Stanisława (Imperium Rosyjskie) II klasy
Order Krzyża Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1922)
Order Pogromcy Niedźwiedzia II klasy (Łotwa)
Order Gwiazdy Rumunii I klasy
Order św. Sawy I klasy (Jugosławia)
Wielka Wstęga Orderu Korony Włoch