Polski polityk, związany z PPS
Minister w okresie 1918–1919
Senator II RP I kadencji






Syn Antoniego i Heleny z domu Kontkiewicz.



Uczył się w III Gimnazjum w Warszawie, w Szkole Realnej W. Górskiego oraz w Instytucie Górniczym i Instytucie Technologicznym w Petersburgu, studiował na Uniwersytecie Paryski w Sorbonie (geologia i geografia.
Od 1895 r był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), prowadził działalność agitacyjną wśród Polaków w Petersburgu. Z jego inicjatywy powstało w 1895 r. Towarzystwo Zachęty Nauk Społecznych. W maju 1901 zorganizował w Kijowie tajną drukarnię "Robotnika", w ciągu ośmiu mies. uczestniczył w wydaniu dziesięciu numerów. W 1902 był członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej (CKR PPS), kierował techniką partyjną. W 1902 r. został aresztowany, był więziony w Warszawie i Petersburgu, gdzie zachorował na gruźlicę. Z powodu choroby zwolniony z więzienia, w czasie oczekiwania na wyrok zbiegł do Galicji. W 1904 r. z jego udziałem powstała sekcja PPS w Zakopanem. W czasie rewolucji 1905-1907 wydawał w Warszawie broszury i prasę socjalistyczną. Pracował jako nauczyciel. Współorganizator Towarzystwa Wydawnictw Ludowych. W 1906 r. krótkotrwały administrator czasopisma PPS "Wiedza". W okresie 1905-1906 został ponownie członkiem CKR PPS. Został uwięziony w 1906 r. i skazany na opuszczenie Królestwa Polskiego, wyjechał do Francji.
W Paryżu zainicjował powołanie Czytelni Polskiej. W 1911 osiadł w Zakopanem, gdzie założył wraz z żoną szkołę koedukacyjną, nazwaną później szkołą im. Stanisława Staszica. W sierpniu 1914 r. był przewodniczącym Komitetu Pomocy Wojskowości Polskiej. W czasie I wojny światowej krótko służył w I Brygadzie LP, brał udział w tworzeniu Polskiej Organizacji Niepodległościowej, działał w Naczelnym Komitecie Narodowym (NKN). W maju 1915 r. został kierownikiem Centralnego Biura Szkolnego, organizującego szkolnictwo polskie na terenach okupowanych przez Niemcy i Austro-Węgry. W styczniu 1917 r., był członkiem zarządu Zrzeszenia Nauczycielstwa Polskich Szkół Początkowych. Od 1917 r. w Warszawie, pracuje jako dyrektor prywatnej szkoły średniej Kazimierza Rychłowskiego.
W niepodległej Polsce w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego został ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Ze względu na stan zdrowia nie przyjął oferty objęcia tego resortu w kolejnym rządzie Ignacego Józefa Paderewskiego.
Był żonaty (ślub styczeń 1899 r.) z Zofią z domu Kulesza, posłanką na Sejm II RP. Mieli dwie córki, Jadwigę i Ewę, żołnierza formacji dywersyjnych KG AK, w czasie Powstania Warszawskiego przeprawiała się przez Wisłę z apelem do Konstantego Rokossowskiego o udzielenie Warszawie pomocy, była żonę Stanisława Płoskiego, historyka, szefa Wojskowego Biura Historycznego KG ZWZ/AK,
Odznaczenia
Zmarł w Arco (Włochy).

Krzyże Niepodległości