Polski filolog klasyczny, pedagog, nauczyciel
Żołnierz AK
Dowódca Kedywu Okręgu Warszawa AK
Członek WiN
Więzień polityczny w latach 1945-1954
Polski filolog klasyczny, nauczyciel
Działacz środowisk abstynenckich
Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej "KOR"






Syn Zygmunta Rybickiego (1863-1915), sędziego i Olgi z domu Pańczak, nauczycielki.
Uczył się w gimnazjum klasycznym w Brzeżanach (miasto powiatowe w woj. tarnopolskim), następnie w VI Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie, w Gimnazjum w Wadowicach, a od 1919 r. ponownie w VI Gimnazjum im. S. Staszica we Lwowie. Po zwolnieniu z wojska w 1920 r.kontynuował naukę w VI Gimnazjum im. S. Staszica we Lwowie, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości.
W 1920 r. we Lwowie wstąpił ochotniczo do 1 Pułku Małopolskiego Oddziałów Armii Ochotniczej. Po odbyciu szkolenia walczył w składzie III batalionu piechoty 240 PP. W wyniku odniesienia ran w bitwie pod Rakobutami został zdemobilizowany jako inwalida i w 1924 r. z tego powodu zwolniony od powszechnego obowiązku służby wojskowej. W 1921 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki we Lwowie, potem studiował filologię klasyczną na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego (USB) w Wilnie. W latach 1924-1926 leczył gruźlicę kości w Szwajcarii i we Włoszech, w 1930 r. otrzymał doktorat z filozofii w zakresie filologii klasycznej i historii starożytnej. W latach 1934-1937 został p.o. dyrektora Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Adama Mickiewicza w Nowogródku, w tym czasie był prezesem okręgowym Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. Uczestniczył w pracach PCK i przeciwalkoholowych. W styczniu 1938 r., w wyniku wygranego konkursu, objął stanowiska dyrektora Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Bartosza Głowackiego w Tomaszowie Lubelskim. Był równocześnie przewodniczącym powiatowej komisji egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół podstawowych.
We wrześniu 1939 r. wyruszył wraz z grupą profesorów swojego gimnazjum na wschód II RP w poszukiwaniu przydziału do Wojska Polskiego, po napotkaniu oddziałów Armii Czerwonej w Łucku wrócił w okolice Tomaszowa Lubelskiego, gdzie ukrywał się poszukiwany przez władze sowieckie. Od 1939 r. działał w polskim podziemiu zbrojnym, początkowo w Służbie Zwycięstwu Polski (SZP), od 1940 r. w Tajnej Organizacji Wojskowej (TAW), a od 1943 r. w AK.
Brał udział w Powstaniu Warszawskim (I Obwód AK "Radwan", zgrupowanie "Bartkiewicz", 4 kompania, pluton 1147), szlak bojowy, Śródmieście. Został ranny podczas toczonych walk. Po kapitulacji Powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną, trafił do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie, z którego w październiku 1944 r. został wywieziony. Zdołał jednak zbiec z pociągu w Częstochowie, gdzie była zlokalizowana nowa siedziba KG AK. Na prośbę ciężko rannego płk. Jana Mazurkiewicza "Radosława" przez pewien czas dowodził resztkami Kedywu KG AK.
W 1945 r. był członkiem Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, a we wrześniu tego roku współzałożycielem zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN). Aresztowany w grudniu 1945 r., skazany w 1947 r. w procesie I Zarządu WiN. Podczas odbywania kary był trzykrotnie zwalniany na urlopy zdrowotne. Wolność odzyskał w 1954 r., bez prawa wykonywania zawodu nauczyciela i pracy w szkołach i na uczelniach, mieszkał w Milanówku, następnie w Warszawie. Wobec zakazu pracy w szkolnictwie podjął pracę w Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu, zatrudniony początkowo na umowach czasowych, a w latach 1959-1971 r. na etacie, był redaktorem działu słowników i encyklopedii filologicznych.
W okresie 1972-1979 został członkiem Zespołu Ekspertów Stałej Komisji Rady Ministrów PRL do Walki z Alkoholizmem. Był także od 1976 r. członkiem korespondentem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
We wrześniu 1976 r. został wspólzałożycielem Komitetu Obrony Robotników (KOR).
Był mężem (ślub 1927 r.) Stefanii z domu Neuman (1899-1983), absolwentki Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, lekarza pediatri w Wilnie, Nowogródku, Tomaszowie Lubelskim, Warszawie i Milanówku, mieli troje dzieci, dwie córki, Krystynę (1929-1930), Hannę (1932-) dr nauk rolniczych i syna Stefana Andrzeja (1933-) absolwenta UW.
Zmarł w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w Milanówku.




Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa, dwukrotnie 1944 i 1945)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi
Krzyż Armii Krajowej
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) Medal Pro Fide et Patria

Źródła:

1.	Andrzej K. Kunert, "Polski Słownik Biograficzny"
2.	Muzeum Powstania Warszawskiego