Polski lekarz
Biolog, histolog
Jeden z czołowych neurofizjologów na świecie





Syn Bronisława Alexandrowicza i Wiktorii z domu Stankiewicz.
Po ukończeniu IV Gimnazjum w Warszawie w 1904 r. rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-
Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Za uczestnictwo w 1905 r. w strajku szkolnym został relegowany z uczelni i zmuszony do opuszczenia Królestwa Polskiego. Wyjechał wówczas do Szwajcarii i na Uniwersytecie w Zurychu kontynuował studia przyrodnicze, w 1909 r. uzyskał stopień doktora filozofii. Po ukończeniu studiów przyrodniczych, kontynuował naukę na wydziałach medycznych uniwersytetów w Monachium, Heidelbergu, Paryżu oraz Jenie, gdzie w 1913 r. na tamtejszym uniwersytecie uzyskał tytuł doktora w zakresie nauk medycznych. W 1913 r. podczas wojny bałkańskiej przez trzy
miesiące pracował jako chirurg wojskowy na oddziale chirurgicznym w szpitalu w Belgradzie.
Przed wybuchem I wojny światowej został asystentem w Zakładzie Anatomii Opisowej Uniwersytetu Jagiellońskiego, równocześnie pracował jako docent anatomii artystycznej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Na początku I wojny światowej w 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Na przełomie 1914/1915 pracował w Pradze jako lekarz szpitala kwarantannowego. W 1918 r. został zastępcą szefa Sekcji Sanitarnej Komitetu Biskupiego w Krakowie i kierownikiem Kolumny Epidemicznej, gdzie pracował do 1919 r. Jesienią tego roku został powołany na organizatora i kierownika
Zakładu Anatomii Opisowej Uniwersytetu Stefana Batorego (USB) w Wilnie.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej był lekarzem
naczelnym 211 Pułku Ułanów i równocześnie administratorem majątku Uniwersytetu Wileńskiego. Po zakończeniu wojny w 1921 r. objął Katedrę Histologii i Embriologii Szczegółowej na USB. Po opuszczeniu Wilna w 1929 r. przeniósł się na Akademię Medycyny Weterynaryjnej do Lwowa, gdzie w 1931 r.objął kierownictwo Zakładu Histologii i Embriologii. W 1933 r. został prorektorem tej uczelni, a w latach 1936?1937 pełnił funkcję jej rektora. W listopadzie 1937 r. otrzymał stanowisko dyrektora departamentu nauki i szkolnictwa wyższego w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie, a następnie urząd podsekretarza stanu w tym Ministerstwie. Na przełomie 1938/1939 roku kilka miesięcy spędził w Stacji Zoologicznej w Neapolu, gdzie prowadził badania naukowe.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r został zmobilizowany jako lekarz wojskowy i wkrótce potem internowany w kilku obozach na Litwie Kowieńskiej.
W lipcu 1940 r. został wywieziony do Związku Sowieckiego, przebywał w obozach, Kozielsk, Juchnów,
Murmańsk, Ponoj, Archangielsk i Susdal. Należał do nielicznych którzy je przeżyli, a wydarzenia z tego okresu wpłynęły na jego późniejszą decyzję, dotyczącą niepowracania po wojnie do komunistycznej Polski. Wiosną 1941 r., na mocy rozkazu Ławrientija Pawłowicza Berii (1899-1953), szefa NKWD, internowani z obozów kozielskiego i juchnowskiego wywiezieni zostali za krąg polarny, do obozu pracy Ponoj w obwodzie murmańskim.
Po podpisaniu 30.07.1941 r. układu Sikorski?Majski został zwolniony z sowieckiego łagru i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych tworzonych w ZSSR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. W Armii Polskiej na Wschodzie zajmował kolejno stanowiska szefa sanitarnego dywizji, lekarza naczelnego pułku oraz szefa wydziału oświaty. W 1942 r. pełnił funkcję kierownika Referatu do Spraw Młodzieży w Jangi-Julu w Rosji. W końcu października tego roku został referentem Szkół Junackich w 1 Oddziale Sztabu,
następnie w dowództwie Bazy Etapów i w dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie.
W lutym 1943 r. został szefem Wydziału Oświaty APW, a w październiku 1944 r. szefem Wydziału Oświaty 2 Korpusu Polskiego (PSZ). Organizował i reorganizował szkoły junackie i szkoły młodszych ochotniczek,
wyznaczał ich dowódców i nadzorował pracę. Wraz z 2 Korpusem przeszedł cały szlak bojowy przez Iran, Irak, Palestynę, Egipt, Włochy do Anglii.
Po zakończeniu II wojny i dyslokacji 2 Korpusu do Anglii nie przystąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W latach 1945?1948
za odmowę oddania się do dyspozycji władz brytyjskich został odesłany do specjalnego obozu w Casteltown koło Thurso w Szkocji. W 1948 r. został skreślony z ewidencji Polskiej Armii na Zachodzie. Po demobilizacji podjął pracę w charakterze robotnika rolnego na fermie w Hertfortshire (Anglia), z uwagi iz praca na farmie była za ciężka dla 63-letniego uczonego. Odnowił wówczas stosunki ze swoimi dawnymi przyjaciółmi, rodziną Dohrnów z Neapolu, dzięki ich protekcji otrzymał pracę ogrodnika w zakładzie zoologii w Cambridge. W 1949 r. przeniósł się do Stacji Morskiej w Plymouth, gdzie tymczasowo dostał stanowisko pracownika technicznego, do którego obowiązków należała opieka nad mikroskopami i materiałem histologicznym. Niedługo potem otrzymał w Plymouth specjalny etat w zespole pracowników naukowych. W 1957 r. przeszedł na emeryturę.
Zmarł w Plymouth, zwłoki spopielono w krematorium w Plymouth, a prochy po uroczystościach żałobnych w kościele Brompton przewieziono do Polski i złożono w grobie rodzinnym na Powązkach w Warszawie (kwatera 62, rząd 5, miejsce 22,23,24,25,26: Alexandrowiczowie)




Odznaczenia



Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Źródła:

1.	M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego
2.	Archiwum Emigracji Studia-Szkice-Dokumenty Toruń,