Polski wojskowy
Komendant Kwatery Głównej 44 Dywizji Piechoty WP (od 18.09.1939 r.)





Syn Aleksandra Bobrownickiego Libchen h. Doliwa i Julii z domu Bocheńska, bliski kuzyn Władysława Broniewskiego.
W 1915 r. ochotniczo wstąpił do 1 PP I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym, został instruktorem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w powiecie zamojskim, miechowskim i w Warszawie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., wstąpił do Wojska Polskiego w Krakowskiej Kompanii Odsieczy Lwowskiej, wcielona później do 4 PP Leg.
Potem został przydzielony do Szwadronu Jazdy Lwowskiej "Wilki", następnie przeniesiony do 38 PP Strzelców Lwowskich jako dowódca plutonu. Po odbytym kursie oficerskim w Szkole Podchorążych w Warszawie, został przydzielony do 43 Pułku Strzelców Legionu Bajończyków (43 PP Strzelców Kresowych), garnizon Dubno.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej, 31.08.1920 r. został ranny w czasie bitwy pod Komarowem, gdzie oddziały Wojska Polskiego stoczyły walkę z konnicą Siemiona Budionnego.
Po zakończeniu kampanii wojennej i opuszczeniu lazaretu objął funkcję referenta oświatowego I Batalionu z równoczesnym pozostawieniem go jako oficera instrukcyjnego 2 kompanii 43 PP. W 1922 r. odkomenderowany na kurs dokształcający przy DOK II Lublin, następnie odszedł do Centrum Szkolenia Podoficerów Piechoty nr 2 w Grudziądzu. W 1923 r. wraca do macierzystego 43 PP jako oficer młodszy, obejmując funkcję adiutanta Batalionu Szkolnego Piechoty Okręgu Korpusu Nr II we Włodzimierzu Wołyńskim.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił służbę w 144 PP Rez. 44 DP Rez. Armii "Łódź", gdzie został I adiutantem dowódcy pułku (ppłk. piech. WP II RP Władysław Dzióbek). Pełnił tę funkcję do 18.09.1939 r., by następnie objąć funkcję dowódcy kwatery głównej 44 DP Rez. Uczestniczył w walkach podczas obrony Warszawy pod dowództwem płk. WP II RP Eugeniusza Żongołłowicza. Po kapitulacji Warszawy przebywał w niewoli niemieckiej, oflag X B Nienburg, flag X A Itzehoe i Sandbostel, oflag X C Lubeka i oflag II C Woldenberg. W wyniku ewakuacji oflagu Woldenberg po trzech miesiącach wyczerpującego marszu przekroczył Łabę, gdzie został wyzwolony przez wojska brytyjskie. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych (PSZ) na Zachodzie. Trafił na leczenie do Francji, gdyż był skrajnie wyczerpany i ciężko chory na bronchit.
Po rozwiązaniu PSZ na Zachodzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia PKPiR). Następnie rozpoczął służbę w Polskich Oddziałach Wartowniczych (POW) przy Armii Amerykańskiej. W oddziałach tych służył głównie we Francji do 1965 r.
Z zamiłowania był historykiem. Prowadził w Bar-le-Duc we Francji kwerendę prasy francuskiej z okresu Powstania Styczniowego. Dokonał wyboru kilkuset artykułów i przetłumaczył je na język polski.
Zmarł w Londynie, został pochowany na cmentarzu North Sheen w Londynie.




Odznaczenia



Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka pamiątkowa I Brygady Legionów Polskich "Za wierną służbę"
War Medal 1939-1945