Polski dowódca wojskowy
Pisarz i historyk wojskowy






Syn Marcina Porwita (?-1910), urzędnika magistratu w Gorlicach i Pauliny z domu Kamińska (?-1942).
W 1906 r. rozpoczął naukę w gorlickim gimnazjum, gdzie w 1914 r. zdaje maturę, po uzyskaniu matury wstąpił do Sokolej Drużyny Polowej przy Kole Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Gorlicach. Następnie odbył szkolenie wojskowe w Pilznie k/Tarnowa, po wybuchu I wojny światowej trafił do II Brygady Legionów Polskich, otrzymał przydział do 3 PP Leg., w którym służył aż do sierpnia 1917 r. Przeszedł wraz z nim cztery kampanie, karpacką, bukowińską, besarabską i wołyńską. W czasie bitwy pod Kostiuchnówką dowodził samodzielnym odcinkiem, w czasie walk w rejonie Rudki Miryńskiej w sierpniu 1916 r. przeprowadził w niezwykle trudnych warunkach patrol.
Podczas "kryzysu przysięgowego" podjął decyzję o kontynuowaniu służby w Polskiej Sile Zbrojnej (Polnische Wehrmacht), został adiutantem komendanta Szkoły Podchorążych i równocześnie pełnił obowiązki dowódcy plutonu.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., rozpoczął służbę w Oddziale VII Sztabu Generalnego. Podejmuje także współpracę z redakcją "Bellony" zostając członkiem kolegium redakcyjnego. W sierpniu 1919 r. został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Piechoty, gdzie współpracował z Michałem Tokarzewskim i Kazimierzem Fabrycym. W styczniu 1920 r. rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W kwietniu 1920 r. słuchacze przerywają naukę i zostają skierowani do jednostek frontowych, gdzie obejmuje funkcję adiutanta sztabowego w VII BP, wchodzącej w skład 4 DP. Na początku lipca 1920 r. daje dowód osobistej odwagi, w rejonie miejscowości Grobienka powstrzymał uciekających przed nacierającymi bolszewikami żołnierzy 14 PP, a następnie zorganizował kontratak, w wyniku którego zadano nieprzyjacielowi znaczne straty. Po zakończeniu dział wojennych, powraca do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego, którą kończy we wrześniu 1921 r., otrzymując tytuł naukowy, oficera dyplomowanego, zostaje szefem referatu, a potem wydziału w Oddziale III Sztabu Ministerstw Spraw Wojskowych. Po odbyciu wiosną 1923 roku stażu w Ecole St. Cyr obejmuje funkcję dyrektora nauk w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W październiku 1925 r. zostaje przeniesiony na identyczne stanowisko do Oficerskiej Szkole Piechoty.
W czasie "przewrotu majowego" stanął po stronie Rządu II RP. Po przejęciu władzy przez Marszałka Piłsudskiego pozostał na swym stanowisku w Oficerskiej Szkole Piechoty do zakończenia roku szkolnego, a potem objął kierownictwo wydziału Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (WINW), prowadził działalność badawczą, wydawniczą oraz zajmował się gromadzeniem archiwaliów i wydawnictw.
W październiku 1928 r. mianowany został dowódcą Batalionu Szkolnego Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) w Osowcu Twierdza (osada w woj. podlaskim, pow. moniecki, gm. Goniądz). W lutym 1930 r. zostaje przeniesiony na stanowisko dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, był to ośrodek doskonalenia oficerów różnych rodzajów broni w dziedzinie taktyki piechoty i innych broni. Latem 1932 r. przeniósł się do Nowego Sącza gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 Pułku Strzelców Podhalańskich.
W końcu grudnia 1934 r. zostaje dowódcą 44 Pułku Strzelców Kresowych w Równem, którą funkcje sprawuje do jesieni 1936 roku, kiedy to zostaje kierownikiem I rocznika Wyższej Szkoły Wojennej (WSWoj.), w szkole przeprowadził reformę programu studiów w zakresie taktyki, dużo więcej miejsca poświęcając omówieniu taktyki wielkich jednostek pancernych. Z jego inicjatywy utworzono w 1938 r. katedrę broni pancernej w WSWoj. W połowie czerwca 1939 r. został odkomenderowany do kierowania zespołem planującym budowę fortyfikacji stałych, zamykających przejście przez przełęcze karpackie. Do początku sierpnia 1939 r. udało się jedynie opracować projekt umocnień w Beskidzie Wschodnim. W połowie sierpnia jego zespół został rozwiązany, a oficerowie otrzymali liniowe przydziału. On sam w momencie wybuchu wojny z Niemcami pozostał bez przydziału, jednak na początku września został oficerem do zleceń Naczelnego Wodza, 9 września został mianowany dowódcą Odcinka Zachodniego Obrony Warszawy, na tym stanowisku pozostawał do 27 września. Stojąc na czele Sektora "Warszawa-Północ" kierował ewakuacją wojska ze stolicy. Po zakończeniu ewakuacji został skierowany do Oflagu XI A w Osterode am Harz. Później przebywał w Oflagach, IV B w Königstein, VII A w Murnau, X C w Lubece i VI B w Dössel w Westfalii. Z tego ostatniego obozu został oswobodzony przez wojska amerykańskie.
Po krótkim pobycie w Londynie, wraz z odnalezionym synem Krzysztofem, wrócił w listopadzie 1946 r. do kraju. Przeniesiony został do rezerwy. Podjął pracę zarobkową w Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik" (1947-1950) i Państwowych Wydawnictwach Technicznych (1950-1967).
Był mężem (ślub 18.06.1921 r.) Zofi z domu Fried (?-1985), córką Hugona Frieda i Władysławy z domu Niesiołowska, 09.07.1922 r. urodził się mu syn Krzysztof, żołnierz AK, uczestnik Powstania Warszawskiego, profesor doktor habilitowany nauk ekonomicznych).
Zmarł w Warszawie.



Odznaczenia


Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Srebrny Medal Waleczności I klasy (dwukrotnie, Monarchia Austro-Węgierska)
Brązowy Medal Waleczności I klasy (Monarchia Austro-Węgierska)
Brązowy Medal Waleczności (Monarchia Austro-Węgierska)
Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)